— Helaas! zuchtte Manfrede.
— Of een veroordeelde, wien men dus zijn leven koopen laat. — Gij ziet hoe weinig het mijne mij nu meer waard is.
— Ik dacht niet, dat ik op het laatst van mijn leven nog zoo nieuwsgierig zou worden naar eens anders zaken, maar verplicht mij met die eene opheldering: waarom gehoorzaamt gij die tirannen?
— Waarom? maar dat is juist het ergste. De avogador del Comun heeft zich aan mij niet vertoond als een tiran, veeleer als een weldoener, toen hij mij dezen last gaf, nu…
— De avogador del Comun, gaf die u dezen last! Hij zelf! vroeg de jonge man, opeens weer ernstig, en hij liet zich nedervallen op een der zitbanken, die het casino omgaven.
— Ja hij zelf! gij ziet wel dat er geen ontduiken aan is, zelfs als ik het mocht willen, want zijne vervolging zou toch niet van u aflaten, voordat gij bezweken waart.
— O, neen! dat weet ik, dat begrijp ik. Als die man, die alles weet, die mij dus kent zooals… ik mij zelven ken, onder ieder masker, — als die man u zelf den last heeft gegeven, dan is er geen ontkomen aan, dan moeten wij ons beiden onderwerpen, gij aan de rol van beul, ik aan die van slachtoffer; maar dit is toch wel de afschuwelijkste daad, die Venetië’s staatkunde nog geboden heeft. Het gelooven zelf valt mij niet zwaar, want ik ken Pietro Zani in zijne gestrengheid, maar toch, opdat er geene vergissing zij, bewijs mij dat hij, hij zelf u dit geboden heeft en op welke wijze.
Tot antwoord toonde Manfrede hem het eigenhandig bevel, dat hij van Pietro Zani ontvangen had, en daarop het andere, dat de Armeniër hem had overgereikt.
— Ik buig mij onder het vonnis van die hand, sprak de jonkman verslagen, en gij, signor, ik zie wel, gij handelt zoo edelmoedig als gij kunt. De goede Doge, die nog zooveel voorzorgen had genomen, opdat de avogador niet te vroeg in ’t geheim zoude wezen, en door zijne halsstarrigheid alles zou bederven, hij weet niet dat deze eerder en beter weet dan hij. Het is toch een goed vaderland Venetië Men leeft er nooit zoolang tot men zich van het leven oververzadigd voelt. Ik zou mij misschien in het mijne verveeld hebben. De goede vader
