en hij liet het hoofd op de borst zinken, en snoerde zich den gordel dichter om het Priesterkleed, als had hij noodig zijn stand beter te voeIen. Toen ging hij ijlings voort en eenige oogenblikken daarna zag men hem heenrijden over de ophaalbrug van Lauernesse.
»Den Hemel zij dank! dat gij naar mijne stem geluisterd hebt,” sprak Johanna tot den jongen Hervormer. »Zoo gij hem gevolgd waart… ik gruw van het denkbeeld! Het is schade zich te betrouwen op menschen, en eenen Priester van Rome vertrouwe men nooit, zelfs den besten niet! Het was een looze aanslag, die met openlijk geweld zal worden herhaald, sinds list niet baatte. Daarom vlucht van hier naar eene wijkplaats, die veilig is, en waar gij heil kunt brengen!” — »Waarheen?” — »Naar Woerden,” antwoordde zij ernstig; »het wordt eenmaal tijd…”
»En Ottelijne…
»Wij hebben Gods woord, wij zullen ons zelve stichten. Maar spoed u nu tot haar ten afscheid, want ik zeg u, iedere vertraging is een groot verlies!” En met hare onstuimige voortvarendheid rukte zij den jongen man voort, die te vergeefs zijne stem verhief om haar te beduiden, dat de Vicaris geen listig vijand kon zijn.
