»Zoo dát ware! maar ze zal beginnen met ons te laten dood hongeren, bij wijze van boete.”
»Wat het haar spijten moet, dat we niet meer vasten!”
»Weet gij, waarom ik het eerst meeliep naar de preek te Culenborg?” vroeg Wilbrand.
»Als wij, omdat ge de monniken in haat kreegt, en de mis verfoeidet!”
»Mis geraden. Om de gele Donna te kwellen, die mij altijd uitkoos, om haar naar het Karthuizer klooster te geleiden, en het is niet uit te drukken, welk eene vreugd het mij gaf, te kunnen zeggen: »mijne consciëntie verbiedt mij met u ter mis te gaan.” Hoe ze de kleine haviksoogen opsloeg, en zich kruiste en haren rozenkrans nam om te bidden, te bidden zoo vlijtig, als een monnik, die met eene deern gedanst heeft en die zijnen Prior in de verte ziet aankomen.”
Na zoo aardig geweest te zijn, zag Wilbrand rond, of niet een goedkeurend gelach hem beloonen zoude; maar de trekken bleven ernstig, de geestigheid was niet in den smaak gevallen. De meesten dezer lieden hadden te ze er met overtuiging den ouden altaren den rug gewend, om lichtzinnigheid op dit punt goed te keuren. Meerderen hadden den mond geopend om te antwoorden, toen de zoon van het voorwerp der spotternij de kapel binnentrad, met bevelen van zijne meesteres. Men zweeg, en met betere orde werden de laatste veranderingen ten einde gebracht; toch altijd nog onder dezelfde gesprekken, waarvan wij een gedeelte teruggaven, niet omdat ze belangwekkend waren uit zich zelve of voor den roman, maar omdat ze een weinigje schetsen, hoe de minbeschaafde zonen der nieuw herboren Kerk hare beginsels begrepen en betrachtten. Het was nog eene zeer onvolledige kennis, het waren nog zeer onvolledige gronden, het waren zoo kinderlijke en onbepaalde begrippen, die zij er van hadden en waarop zij ze beleden. Er was nog veel verbetering van den grond noodig, eer het zaad, dat er in gestrooid was, goede vrucht zoude brengen; maar toch, het lag er en het ontkiemde. Ze hadden ten minste aangenomen; later zoude te bezien staan, hoe ze terug zouden geven.
