En ge denkt zeker op de plakkaten, die daartegen luiden; maar die zijn zonderling streng, naar het zeggen van de lieden, en, in oprechtheid gesproken, in Holland hou den wij niet van zoo grooten dwang om zulker zake: ze worden te slapper nageleefd om der strengheid wille.”
Het voorhoofd des toehoorders rimpelde zich. »Maar de Overheid?” sprak hij.
»Bij get! die Heeren gaan zelve luisteren, en daarenboven…”
»Wat doet de Geestelijkheid daarin?”
»Dat is het slimste, dáár zit de knoop, Heer! de man, die de Kerk stichten moest, gaat zelf in de doling vóór. Het is de Priester van Woerden, die Lutherij preekt. En schoon hij er, een half jaar geleden, al voor gekerkerd is geweest, mijne Heeren van den gerechte hebben geene oorzaak tegen hem gevonden, naar het schijn heeft; ten minste hij is los geraakt en weer van nieuws aan begonnen. Sommigen laten zich zelfs verluiden, dat hij eene vrouw getrouwd heeft; maar het gerucht gaapt altijd wijder dan de daad, en het zal wel eene huishoudster zijn op de wijze van menig pastoor en priester, die hij zich sinds een paar dagen thuis gehaald heeft.”
»Weet men den tijd, waarop die vereeniging aanvangt, en hoe lang zij duurt?”
»Ik weet het fijntjes, op eene minuut na! Als de avondklok luidt, trekken ze ter kerk op, en het preeken duurt langer dan eene zingende mis! dat beloof ik je.”
De ridder zweeg eenige oogenblikken. »Daar zijn dus nog wel twee uren,”sprak hij bij zich zelven, en daarop luider: »Berthold!”
De groote blonde knaap kwam van den voorsteven en naderde zijnen meester. Deze gaf hem fluisterend eenige bevelen.
»Ik zal het beproeven,” zeide deze met een gelaat, dat niet meer zoo helder stond.
De vreemde trok middelerwijl een opgerold perkament uit een zijden zakje aan zijnen gordel. »Met dit zal men mij gehoorzamen. Berthold! het is veel en van gewicht, dat ik u aanbetrouw,” voegde hij er in het Spaansch bij.
»Ik weet het, Heer!” hernam deze met eenen zucht. »Ge
