senburg, die haar eenig kind eene afgodische liefde had gewijd, meende al die zoogenaamde ontberingen niet beter te kunnen vergoeden, dan door al het mogelijke voor haar in te schikken, en haar in alles haar zin te geven. In plaats van haar te harden en te versterken voor den kamp des levens, trachtte zij alle oneffenheid voor het schoone meisje te effenen, iedere hoekigheid en scherpte voor haar af te ronden, en verlamde daardoor bij haar alle veerkracht, alle moed en geschiktheid tot lijden en dragen.
»Och, de arme Laura moest toch al zooveel missen, juist op dien leeftijd waarin het levensgenot haar het meeste toelachte, dat het niet meer dan billijk was, zoo hare moeder althans wat inschikkelijkheid voor haar had!" gaf zij meestal ten antwoord met tranen in de oogen aan elk, die hare handelwijze in dezen niet als wijsheid prees.
Want deze onvoorzichtige goedheid voedde slechts de zelfzucht van het verwende kind, en verhoogde eene prikkelbaarheid, die toch niet zou ontzien worden door de wereld, waaruit zij zich niet geheel kon of wilde terugtrekken.
De bijzonderheid dat Laura, hoewel volkomen gezond, toch van een teer gestel was, dat zekere behoedzaamheid vorderde, verschoonde eenigszins die overdreven moederlijke toegevendheid, al was zij er niet door gerechtvaardigd. Want het zwakke dient gesteund en gesterkt te worden, niet vertroeteld, zal het niet in jammerlijke weekheid ondergaan.
Na de repliek van mevrouw Trotsenburg heerschte er een strak stilzwijgen, dat de laatste weer het eerst verbrak met te vragen: »Is er ook nog iets, dat gij noodig hebt vóór ik mij kleeden ga? Want het wordt tijd."
»Och neen! ik heb niets noodig… voor ’t oogenblik althans," was het korzel antwoord.
»Daarbij, gij kunt om Mina schellen."
»Ik hoop wel dat het niet noodig zal zijn. Mina is zoo plomp, zoo onhandig!"
»Wat wilt gij… eene meid alleen, die koken en werken moet!"
»Wat ik Lize regretteer! Hadden wij die ten minste niet kunnen houden?"
