komen onmogelijk konden maken, en al de macht van Hercules d’Este stond hem ten dienste. De hertogin begreep het als bij ingeving, dat zij van dit oogenblik af ophield meesteresse te zijn in haar eigen paleis, dat zij er omringd moest wezen van spionnen en handlangers, dat haar beschermeling er zoo min veilig was, als op den openbaren weg. Ook hief ze met wanhoop de handen ten hemel; want ze zag niet ééne kans om dat dierbare hoofd te redden, hetwelk zich voor haar alleen in dit gevaar begeven had, waarin het nu zoude omkomen. En Julia, de zachte dwepende jonkvrouw, wier teeder gestel zoo weinige schokken zoude kunnen doorstaan, greep in radelooze smart de beide handen des leeraars, als dacht zij te trotseeren wie hen scheiden wilde, en riep met eene hartstochtelijkheid, die men haar te voren nooit toegekend had: — Ik wil met u sterven!
— Het is niet de vraag, om met hem te sterven, wij moeten hem redden, sprak Nicoletta, die bij minder overdrijving van gevoel beter de tegenwoordigheid van geest behield in den drang van den nood, en die zich het oog niet benevelen liet door tranen, ten einde scherper te kunnen uitzien naar een reddend pad in dit doolhof van angsten. En nadat ze gezwegen had onder al de duizenden plannen, die de anderen vormden en weerspraken, zeide zij eindelijk met een glimlach, die de hertogin bijna ergerde: — Waarlijk! onze zaak is nog niet hopeloos. Als onze eerwaarde heer en mijne vrouw mij gunnen, nog een persoon in ons geheim te nemen, voor wiens trouw ik insta, zoo zou deze ons misschien helpen, en zeker een krachtige bondgenoot zijn.
— Doe in Gods naam, wat gij wilt, meisje. Er is bijna geen verergeren meer aan onzen toestand; alleen bedenk, dat gij een kostbaar leven te verantwoorden zult hebben! waarschuwde de hertogin.
— De wille des Heeren geschiede aan mij! sprak Calvin, toen zij zich snel verwijderde. Dit was het eerste, dat hij met toepassing op zich zelf gezegd had. Rustig en met eene zonderlinge zielskalmte, die alleen te verklaren was uit zijn
