Pagina:De dichtwerken van P.A. de Génestet.pdf/373

Ja tóch, ik meene
 Dat ik Uw hand
Wel speurde in ’t leven —
 Uw Vaderland;

En dat mijn ziele,
 Ter stille nacht,
Uw stem wel hoorde,
 Zoo teêr, zoo zacht.

Na vuur en stormwind
 Zweefde ook soms mij
Schoon geen Elia —
 De Heer voorbij...

Uw starrenhemel,
 Hij trekt mijn oog, —
Als ’t woord des Heilgen
 Mijn hart omhoog!

Ik smacht, vermoeide
 Van ’s levens loop —
Mijn hope is weemoed,
 Mijn weemoed hoop!

En ’k geef mij over,
 Met blind geloof,
Aan U den Vader,
 Wien me niets ontroof!

Daar is geen Priester
 Die Hem verklaart!
Doch U zoekt niemand
 Vergeefs op aard.

1860.

---