de stad, maar hij had zijn ontslag gekregen; nu leefde hij in het pension van zijn zuster — zooals hij zeide. In de Bende ging hij door onder den naam van ölkonoom, en zoover men het beoordeelen kon, deed hij niets anders dan drinken, fluitspelen en boodschaploopen voor zijn zuster.
Er was ondertusschen altijd iets geheimzinnigs met deze commissies die meest in de duisternis ondernomen werden. De lange, dubbel gesloten rok van den ölkonoom was op een zonderlinge manier uitgezet als hij uitging, maar wanneer hij, naar verhouding, slank terugkeerde, wierp zijn zuster zich op hem, als een havik, vóór dat een ander zich van hem meester maken kon, want het was een gevestigde meening bij de Bende, dat hij na zulk eene expeditie geld terugbracht.
Loppen kende beiden goed, den ölkonoom en Jörgen Tambur; zij stond dadelijk op en maakte plaats voor hen, zoo goed als het ging.
Jörgen Tambur bracht voor het concert twee flesschen bier en een halve liter brandewijn mee. De ölkonoom knipoogde geheimzinnig en zeide: hij had iets weggezonden — iets wat hij altijd zeide. Geen mensch wist wat dat voor iets was, noch waarheen het gezonden was, maar allen wisten zeker, dat het nooit terugkwam.
De oude Schirrmeister wierp intusschen een minachtenden blik op de drinkwaren en verklaarde, dat hij vandaag niet meer spelen wilde.
„Order van Puppelene," zeide Jörgen Tambur met militaire kortheid, en op hetzelfde oogenblik stak zij zelf het hoofd in de deur en zeide op een ongewoon
