vreesden kritikus. Maar dit was ruim vier jaar geleden, en, indien Huet aan uitingen van dien kant eenige aandacht heeft geschonken, moet hem eerder een latere verklaring zijn bijgebleven. N.l. de door Kloos in zijn hier afgedrukten brief bedoelde artikelen, Augustus en September 1885 in De Amsterdammer verschenen.
Inderdaad bevatten deze stukken zeer „principieel” opgezette beschouwingen, door schrijver dezes gewijd aan de kritische methode van den auteur der Litterarische Fantasieën. De vorm moet Huet, die zelf wel eens in het Weekblad schreef, hebben doen glimlachen om de tamelijk plompe navolging van zijn eigen stijl door zijn jeugdigen bediller. Toch mag ook dit geschrijf als een teeken van den tijd in meer dan een opzicht worden aangemerkt. Want hoewel het van de hooge achting getuigt in onzen kring hem toegedragen, bewijst de vrijmoedigheid van den aanval dat onze strijdbare meening niemand ontzag. De strekking van het betoog bewijst naar ik geloof nog iets anders. Immers werd tegenover de manier van Huet die de te beoordeelen werken meestal uit den persoonlijken aard van den schrijver trachtte te verklaren, de historische methode gesteld waarbij voornamelijk naar algemeene, niet-individueele oorzaken wordt gezocht. En hoewel de medewerker aan De Amsterdammer zeker niet bij machte was het positieve bestanddeel van deze kritiek behoorlijk te ontwikkelen, vertegenwoordigden toch zijn aanmerkingen op de psychologische methode van Busken Huet,
