Deze pagina is proefgelezen
QUIS ENARRABIT
Wie is 't, die ooit, in woorden, al
Gods heerlijkheên verkonden zal?
Gods heerlijkheên verkonden zal?
Wie 't daveren van de wereldziel,
't nooit afgewandeld zonnewiel?
De zee! de zee! de diepe? En dan,
de onzegbaar verre verten van
heur grondgebied? Wie 't groen en 't grauw
verdwijnen van heur hemelsblauw,
in 'tlachen en in 't zoet gelaat,
daar 't zonnebeeld in slapen gaat?
Wie ooit de kwade handen, die
'k ze, wit van woede, steken zie
ten hemel in, vol overmoed,
eer al heur woede is uitgewoed?
't nooit afgewandeld zonnewiel?
De zee! de zee! de diepe? En dan,
de onzegbaar verre verten van
heur grondgebied? Wie 't groen en 't grauw
verdwijnen van heur hemelsblauw,
in 'tlachen en in 't zoet gelaat,
daar 't zonnebeeld in slapen gaat?
Wie ooit de kwade handen, die
'k ze, wit van woede, steken zie
ten hemel in, vol overmoed,
eer al heur woede is uitgewoed?
Wie is 't, die ooit aanschouwbaar al
Gods wonderheên verkonden zal?
Gods wonderheên verkonden zal?
Wie 't staan der oude sterren, daar
in 's hemels hoogte: onwankelbaar,
bij nachte, en hunnen tijd bewust,
zoo zaan de groote zonne rust?
Wie 't ongetal, in 't eindloos veld,
van 't heer, dat daar zijn' stonden telt
in 's hemels hoogte: onwankelbaar,
bij nachte, en hunnen tijd bewust,
zoo zaan de groote zonne rust?
Wie 't ongetal, in 't eindloos veld,
van 't heer, dat daar zijn' stonden telt
