Pagina:Grieksche Spraakkunst.djvu/9

Hoofdstuk I.Letters en teekens.

1.

α	Α	alpha	ă
β	Β	bêta	b
γ	Γ	gamma	g
δ	Δ	delta	d
ε	Ε	e-psilon	ĕ
ζ	Ζ	zêta	dz
η	Η	êta	ê
θ	Θ	thêta	th
ι	Ι	iotha	ī̆
κ	Κ	kappa	k
λ	Λ	labda	l
μ	Μ	mu	m

ν	Ν	nu	n
ξ	Ξ	ksi	x
ο	Ο	o-mīkron	ŏ
π	Π	pi	p
ρ	Ρ	rho	r
σ	Σ	sigma	s
τ	Τ	tau	t
υ	Υ	u-psīlon	ū̆
φ	Φ	phi	ph
χ	Χ	chi	ch
ψ	Ψ	psi	ps
ω	Ω	ó-mĕga	ō.

Spiritus:

῾ = spiritus asper = h,
᾿ = sp. lenis = stomme h

Accenten:

` = bareia of gravis.
´ = oxeia of acutis.
˜ = perispomenê of circumflexis.

Leesteekens:

. = .
, = ,
· = : of ;
; = ?

In plaats van σ wordt op het einde van een woord meestal ς geschreven: σεισμός aardbeving.

De γ gevolgd door κ, γ, χ, ξ wordt uitgesproken als n: ἄγγελος bode (engel) φάλαγξ phalanx.

In plaats van ᾱι, ηι, ωι schrijft men ᾳ, ῃ, ῳ met een iota subscriptum: χώρᾳ = chooraai, χῶραι = choorai. Hoofdletters hebben echter nooit een iota subscriptum: ΧΩΡΑΙ = χώρᾳ of χῶραι.

De klemtoon valt altijd op de tweede of derde lettergreep van achteren; op de derde alleen dàn, wanneer de tweede kort is.

De klinkers α, ι, υ kunnen kort en lang zijn; in de voorlaatste lettergreep zijn ze meestal kort.

Lang is de voorlaatste o.a. in de volgende veel voorkomende woorden:
ἀκριβής nauwkeurig, ἄτιμος eerloos, ὁπλίτης zwaar gewapende, ἰσχυρός sterk, κήρυξ κήρυκος enz. heraut, κίνδυνος gevaar, πρόηυμος bereidvaardig.