MODERNE KLAVIERAVOND VAN PéTRO VAN DOESBURG.
En nu eindelijk eens een gewone drieklank, niets meer dan c, e, g zuchtte ik, toen ik het zaaltje van Lili Green’s Dansinstituut verliet, na een dertigtal moderne klaviercomposities te hebben doorgemaakt, voorgedragen door mevrouw Pétro van Doesburg.
Ik ben voor geen kleintje vervaard, ik heb op muzikaal gebied heel wat meegemaakt, maar wat een Wellesz, een Van Domselaer, een Malipiero, een Arnold Schönberg ons gelieven voor te zetten onder den naam van muziek, dat is een camouflage van muzikale onmacht, zich verschuilend achter een dissonant. „O, maar ge gevoelt dat niet aan, ge laat uw geest niet drenken door die klankgolven”, hoor ik me al toevoegen door sommigen der hoorders, die mot een diepzinnig gezicht toeluisterden.
Malligheid, dat is geen muziek, dat is klaviergestotter, waarbij elke vorm wordt vertreden, geen gedachte tot rijpheid komt, of ontwikkeld wordt, het is een neurasthenisch zoeken naar het ongewone, en een angstvallige vermijding van al wat ook maar zweemt naar het gebruikelijke.
Van al de componisten, wier namen op het programma prijkten, is er maar een, met wiens werk ik de kennismaking wel gaarne zou willen vernieuwen. Dat is Francis Poulenc waarlijk geen oude pruik, al gebruikt hij wel bekende vormen, maar een frissche geest, met Fransche pittigheid en sentiment. Zoowel zijn suite pour piano als zijn Mouvements Perpétuels zijn, al zijn ze niet altijd vrij van gezochtheid, het aanhooren waard. Maar de overigen...... nu, ik wil niet al te onvriendelijk zijn, maar ik heb gedacht aan Scarlatti. Toen diens kat over de toetsen van zijn klavier liep, maakte hij op de aldus aangeslagen noten een fuga, sprankelend van humor. De moderne pianisten laten ook hun kat over de toetsen kuieren, maar wat dit alleronmuzikaalste van alle dieren dan aan klanken opwekt, schrijven zij op en dan zetten zij er boven Intermezzo, prélude of iets dergelijks en beweren, dat het een compositie van hun hand is.
Wat zou ik mevrouw Van Doesburg gaarne eens hooren in een doodgewone sonate van Beethoven. Ik ben overtuigd, dat dit een muzikaal genot zou wezen, want zij is een pianiste van groote ontwikkeling, niet enkel technisch maar ook van geest. Zij haalt uit de muziek wat er uit te halen is en als dat niet veel is, kan zij het niet helpen. Haar werden behalve nu en dan vriendelijk applaus, een paar bloemstukken vereerd.
