Antroclus van de ſtraffe wierde vry gekeurt, en door ’t beſluyt des Volx wierde hem deſe danckbaere en beleefde Leeuwe vereert, die hy met eenen ſeer braeven halsband gebonden, door geheel Romen omme leyde: den welcken ’t Volck ontmoetende, tot hem ſeyde: Siet hier, deſe Leeuwe is de Waerd van deſen Man, en deſe Man is de Medicijnmeeſter van deſen Leeuwe.
Soo veele den Adelaer belanght, daer van verhaelt Crates van Pargameno, datter ſeſtien Mayers ſeer verdorſt zijnde, ſeyden, tot eene van haere Medegeſellen, dat hy ſoude heene gaen om Water te halen: deſe vint ter ſyden de Fonteyne eenen Adelaer, die by nae verſtickt was van een groote Slange, als die des Aedlers hals met veele krullen hadde omſlingert, en hy ſijne Seyſſen by hem hebbende, houwt den Slangh in ſtucken, en liet den Adelaer vry vliegen. De Mayer dit gedaen hebbende, keert wederomme met ſijn vat vol Waeters, gevende aen ſijne kameraets ’t ſelve te drincken, en willende daer na oock ſelve drincken, ſoo komt de Adelaer met een barſt aengevlogen, en ſmijt hem ’t Waeter van den mond af, op der aerde: de Mayer ſulx tot een teycken van groote ondanckbaerheyt duydende, als hebbende den Adelaer verloſt, ſagh dat ſijne Mackers, die daer van gedroncken hadden, nedervielen en haeſtigh ſtierven: ſoo dacht hy, dit Waeter moſt vergiftight zijn: en hy bemerckte terſtont, dat dit gedaen was van den Adelaer, om de weldaet te vergelden, die hem was beweſen.
Deſe ſaecke is oock gedenckwaerdigh te vertellen, die Plinius gedenckt, dat in de Stad Seſto, een Stad in Thracien, een Maeghdeken was, die eenen Adelaer hadde opgebracht, welcke Adelaer om danckbaerheyt, aen ſijnen weldoender te bewijſen, ſoo bracht hy altijt aen ’t Maeghdeken den roof, dien hy hadde gevangen: en als ’t Maeghdeken was geſtorven, en op het Lijck-hout ſoude werden verbrant, ſoo ſtorte ſich de Adelaer van ſelf in de vlamme, en verbrande te gelijck met het Maeghdeken. Daer by maghmen af nemen dat de Leeuw Koning is van de aerdſche Dieren, en de Adelaer Koninginne van alle Vogelen in de locht, en hoe eedelder dat een Perſoon is, hoe hy oock Moediger en Manhaftiger behoort te weſen, om de danckbaere gedachteniſſe van de ontfangene weldaeden in waerden te houden.
Assiduita. Geduerigheyt, Geſtaedigheyt.
_p_141_Assiduita.jpg)
EEn oude Vrouwe, die in beyde handen een Sandlooper hout, en ter ſyden ſtaet een klippe, die met veyl of klimops-blaederen is omwoſſen.
Het Rijck des tijds dat geſtadigh nae onſe ondergangh ijlt, wort aengemerckt door d’Ouderdom van deſe Vrouwe, en hierom houtſe den Sandlooper, die zy noodig heeft totte geduerigheyt, en om dat dieſelve niet ſoude ſtille blyven ſtaen, ſoo keert en drayt zy die geſtaedigh om. Op de aenmerckinge van den Rots en Klimop wil men dit ſeggen, dat die geene die ſich verbinden aen den dienſt der grooten, en daer in al hunne gedienſtigheyt en plicht te wercke ſtellen, dat het die gaet, gelijck de Klimop, want deſe in hunne geduyrigheyt en beſigheyt altijt ſteygrende, ſoo klimmenſe allenskens om hoogh, en ſich aen de groote leunende, gelijck de Klimop aen de Rotſe, ſoo kan ’t niet zijn, of ſoo zy om hoogh klimmen, dat zy hier en daer geen groote aenſtoot ſouden komen te lijden.
