gaende de deughdlijcke hoedanigheden van die hy mint, niet wegh neemt de beſittinge van de beminde ſaecke.
_p_215_Gelosia.jpg)
Men ſchildert de Ieloursheyt met eenen Haen op of onder den arm, om dat dat Dier het alderjelourſte, wackerſte en looſte is van allen. De vleugels bedieden de vaerdigheyt en ſnelligheyt van haere wiſpeltuyrige gedachten. De oogen en ooren op ’t kleet gemaelt, beelden af de geſtadige ſorge van de jalourſche lieden, om alles te ſien en hooren, en op de alderkleynſte dingen ſcherp te letten, jae op de ooghwencken, van die men bemind. Waer over Taſſo aldus ſinght:
’t Ielourſche Meyſken loert met hondert oogen uyt,
En duyſent ooren ſtaen te luyſtren op ’t geluyt.
De ſtruyck met doornen, betoonen de moeylijcke pricklingen, waermede de jalourſche niet anders gepijnight worden, dan ofſe met ſcherpe doorens worden geſteken. En daerom worden haer deſe in de hand gegeven.
Gelosia. Ieloursheyt.
EEn Vrouwe gekleet als boven, hebbende in de hand een ſtruyck van een Sonnebloem.
De verwe van de bovengeſeyde kleedinge, druckt eygentlijck de Ielouſie uyt, zijnde dit de verwe van de Zee, die ſich nimmermeer ſoo ſtille vertoont, of ons behooren haere ſtormen verdacht te weſen: Alſo is ’t mede gewis, dat een Menſch, hem op eens anders Compas, van tuſſchen de klippen van Ielouſie te ſeylen, betrouwende, niet ſal mogen paſſeren, dan met groote vreeſe, verdriet en onluſt.
Voorder iſſe gemaelt, datſe in d’eene hand een Sonnebloem draeght, die ſich ſtaedigh nae de Sonne keert, volgende daer in ſijne beweginge: van gelijcken doen oock de Ielourſche, die met haere treeden, woorden en gedachten, altijd de ſchoonheyt van ſich ſelve beſien, haer laetende voorſtaen, dat zy door de eygen liefde die noch by haer is, geacht worden voor de braefſte en voor ’t puyckjen van de Werreld.
* * * *
Ariosto doet ſijnen Reinald
van de Ialouſie aldus ſpreecken:
DE Wolcken drongen ſich in een,
En ’s Hemels heyr raeckt’ op de been:
De Son verſchool haer ſchoon gelaet,
Om dat een Monſter wreed en quaet,
Gelijck een Vrouwen beeld verſcheen,
En uyt een doncker hol quam treen:
’t Had duyſent oogen in haer hooft,
Geen winck-brau waſſer omgeklooft,
Iae ’t ſloot de oogen nimmer toe,
Van waecken wierd het nimmer moe,
Veel ooren had het noch daer by,
In plaets van ’t hayr, ſoo hads’ een ry
Van Slangen, om haer hoofd gekrult,
En was te vreeſſelijck gehult.
En buyten ’t groulijck duyſter hol,
Quam treeden deſe wreede kol:
Die een ſeer ſchrickelijcke Slangh,
Een ſteert verſtreckte fel en langh,
Die om haer borst geſlingert lagh,
En quam dus yſlijck voor den dagh.
Ispiratione. Inblaeſinge, Inſtortinge.
MEn ſal uyt de heldere Hemel vol ſterren, een vlammige ſtraele ſien, diewelcke nederſchietende valt op den borſt van een Iongelingh, die in ’t geel gekleet is, hebbende
