| Waer voor vier witte kleppers gingen: | ||
| Hy had zijn kooker op zijn zy, | ||
| En met zijn pijl en boogh kost hy, | ||
| Schild, Helm en alle ſtael doordringen. | ||
| Twee vleugels voerd’ hy op zijn rugh, | ||
| Van duyſent verwen: Naeckt en vlugh, | ||
| Ontſtack hy ’t hert van alle dingen. | ||
De Koetſe van de Kuysheyd, uyt Petrarcha.
EEn ſchoone Vrouwe in ’t wit gekleet, voortgetrocken zijnde van twee Eenhorens, houdende in haer rechter hand een Palmtack, en met de ſlincker een ſchild van Criſtal, al waer in ’t midden een pijlaer van Iaſpis ſtaet, en voor haere voeten leyt een Cupido gebonden, mette hand op den rugge, en mette boogh en pijlen in ſtucken gebroocken.
Men ſoude noch veele op deſe ſtoffe konnen by brengen, maer om dat het ſoo een beroemt Man is, moet hy ſonder eenige andere verklaringe oock plaetſe hebben.
Koetſe van de Dood, uyt Petrarcha.
DE Dood wort geſtelt op eenen Waegen, die van twee ſwarte Oſſen wort voortgetrocken, met een Seyſſen, daer men ’t kooren mede maeyt, in der hand, waer op verſcheyden perſoonen dood leggen, als Pauſſen, Keyſers, Koningen, Cardinalen, Princen, en Heeren, &c. oock ſlechte perſoonen, gelijck Horatius ſinght:
De Dood klopt onverſaeght aen ’t Hof,
En roept Monarch: ghy moeter of,
Dees wegh voor yder is gemeen,
De Prins moet met den Beedlaer heen.
Statius ſinght in ſijne Thebaide:
Door duyſent wegen pranght de Dood,
En brenght ons in een droeve nood:
Door krijgh, door honger, pest en brand,
Soo helpt zy menigh menſch van kant.
De Koetſe van Fama of ’t Geruchte, uyt Petrarcha.
DE Fama op de maniere, als wy dieſelve op zijne plaets hebben geſtelt, ſtaende op een Koets, die van twee Elephanten wort voortgetrocken. En alſoo wy dit elders hebben verklaert, ſal ’t onnoodigh zijn, dit te herhaelen.
Koetſe van de Tijd, uyt Petrarcha.
EEn oud Man met twee groote vleugels aen de ſchouderen, leunende op twee kruyskens, houdende op ’t hoofd een Sandlooper, ſtaende op een Koets, die van twee ſnelle Herten wort voortgetrocken.
Koetſe van de Godheyt, uyt Petrarcha.
DE Vaeder, Soon, en boven dieſelve, de H. Geeſt, voortgetrocken zijnde van de vier Euangeliſten.
Riso. Lach.
EEn ſchoon Ionghman met veelderleye verwen gekleet, ſtaende in ’t midden van een bloemrijcke en groene weyde, hebbende op ’t hoofd een krans van Rooſen, die er beginnen open te gaen.
De Lach is een kind van de vrolijckheyt en een verſpreyinge van ſnelle geeſten, die in ’t middelrift beweeght worden, uyt oorſaecke van de verwonderinge, die de middelſte ſinnen daer uyt ontfangen.
De Lach wort Iongh geſchildert, om dat de teere en jonge Ieughd, meeſt tot lacchen is genegen, ’t welck ten meeſtendeel van de vrolijckheyt heerkomt. Daerom wort hy Iongh en ſchoon geſchildert.
De Velden worden geſeydt te lacchen, wanneer zy groen werden, en de bloemen, wanneer die ſich openen: en daerom paſſen zy beyde op dit beeld.
Riso. Lach.
EEn Ionghsken in ’t groen gekleet, met een Bonnetjen op ’t hoofd, dat met allerhande veeren geciert is, die daer lichtigheyt en ongeſtaedigheyt bedieden, waer uyt de onmaetige lach plagh voort te komen, nae de ſpreucke der wijſen: Riſus abundat in ore ſtultorum. Dat is: De Mond der Sotten is vol Lach.
Riso. Lach.
EEn vrolijcke en ſchoone jonge Vrouwe, houdende in d’eene hand een Maske met een omgedraeyt en lelijck backhuys, want de lelijckheyt en onbetaemlijckheyt is ſonder eere of achtbaerheyt, gelijck Ariſtoteles over den lach, ſeyt, en daer by ſal deſe ſpreuke
