636
NAEREEDE DES OVERSETTERS,
over het Einde van dit Werck.
NAedien in alle aengevangene wercken, het ooghwit tot een eerlijck Einde behoort te ſtrecken, alſoo het Einde een voltreckinge is van alle dingen, en gelijck Eccl. vii ſeyt, is ’t Einde beter als ’t Begin: ſoo danck ick derhalven God, dat hy my luſt en kracht heeft verleent, dat ick dit werck, tot nut mijnes Naeſten, en vorderinge der Deughde, konſten en eerlijcke weetenſchappen, totten Einde toe, hebbe voltrocken: En bidde hem, dat hy voortaen mijne gangen alſoo wil beſtieren, dat ick tot dat volmaeckte wit, te weeten, tot dat Begin en Einde, ’t welck God is in Chriſto Ieſu, door zijne genaede, magh geraecken. En alſoo onſe Begin aen ’t Einde hanght, en ’t Einde aen ’t Begin vaſt is, ſoo behoort een yder zijn Einde of uyterſte wel te overwegen, op dat een ſaligh Einde onſe Geloof en Wercken magh bekroonen: want het Einde des Geloofs, als de H. Petrus i, ix ſeyt, is de ſaligheyt der zielen. En gelijck de Dood het Einde is, en een afſonderinge van alle Werreltſche moeylijckheden, en een duyſtere kercker, ſoo is een ſaligh Einde, een overvoeringe tot een heerlijck begin aller hemelſcher en volmaeckter geluckſaeligheyt. Dit ſaligh Einde, wil God de Heere, die daer is de Alpha en Omega, het Begin en Einde, allen den geenen verleenen, die op de verſchijninge Ieſu Chriſti hopen: En dit Einde wenſcht de Overſetter allen Menſchen.
Verſchooninge des Overſetters.
WIe altijt meent ſeecker te gaen, ſlibbert dickwijls. Die oock een Boeck ſonder feilen wil uytgeven, doolt gemeenlijck: alles is onvolmaeckt, hoe men oock met Havix oogen toeſiet: veeltijts ſluypender eenige ter ſijden deur, jae oock wel, datmen ’t met oopen oogen aenſiet. Nu ſchort het aen den Schrijver, die de Copie toeſtelt, dan aen den Drucker, die de Copie naeleeſt: In ’t kort ſoo gebeurt oock ſulx wel alſſe door veele handen en oogen gaet, ick wil geſwijgen, alſſe van eene alleen wort geleſen. Evenwel, wil ick dit vertrouwen, dat den Leeſer weinige misſlaegen, van belangh, ſullen ontmoeten: En ſoo hy al eenige, ſoo in de Latijnſche woorden als ſtellingen, mocht bemercken, ſoo ſullen de Verſtandige dieſelve, nae hunne beſcheidenheyt, wel verbeteren en verſchoonen: d’andere, ſullen die, nae haere goedaerdigheyt, lichtlijck over ’t hoofd ſien.
