als een straf, tot een middel om zich te verheffen uit zijne moedeloosheid, zoodat hij, bijna met tranen in de oogen, God dankte, wijl Hij den blik van zijn dienaar had verhelderd terwijl het nog tijd was. En hij nam een blad papier en schreef eene sollicitatie naar het aanzienlijk beroep, waartoe de bisschop hem een wenk had gegeven.
Toen hij den brief had verzegeld, stond hij op als iemand, die eene overwinning heeft behaald op zich zelven.
Na dit besluit werd op wonderbare wijze veel voor hem opgehelderd. Hij begon nu te denken, of het misschien geen ijdelheid was geweest, die het hem zoolang had doen uithouden in dat "ellendig nest", waar zijne vrouw altijd sukkelde en zoo vele van zijne kinderen waren gestorven.
Toen daarom zijne Mina, met tranen van dankbaarheid in de oogen, hem verzocht, om harentwege geen haarbreed af te wijken van den weg, hem door zijn plicht voorgeschreven, antwoordde hij haar oprecht, dat het niet u i t s l u i t e n d om háár was, dat hij verplaatsing vroeg: hij zelf óók, had behoefte meer zuidwaarts te gaan.
