48
DE OOIEVAAR.
Op een morgen werden de wilde ganzen, die op het ijs in 't Vombmeer stonden te slapen, vroeg gewekt door luid geroep boven in de lucht: "Trirop! Trirop!" klonk het.
"Trianut, de kraanvogel, laat Akka, de wilde gans en haar troep groeten. Morgen zal de groote kraanvogeldans op den berg Kulla plaats hebben!"
Akka strekte dadelijk den kop omhoog, en antwoordde: "Dank je wel! Veel groeten! Dank je wel! Veel groeten."
Daarop vlogen de kraanvogels weer verder, maar de wilde ganzen hoorden ze nog lang, terwijl ze voortvlogen, roepen over ieder veld en iederen boschrijken heuvel: "Trianut laat u groeten. Morgen heeft de groote kraanvogeldans op den berg Kulla plaats!"
De wilde ganzen waren heel blij met die boodschap.
"Je treft het!" zeiden ze tegen den witten ganzerik, "dat je meê moogt naar den grooten kraanvogeldans."
"Is 't dan zooiets bizonders de kraanvogels te zien dansen?" vroeg de ganzerik.
"Dat is iets, waarvan je zelfs nooit hebt kunnen droomen," antwoordden de wilde ganzen.
"Nu moeten we er over denken, wat we morgen met Duimelot zullen doen, zoodat hij geen ongeluk krijgt, terwijl wij op de Kulla zijn," zei Akka.
"Duimelot zal hier niet alleen achterblijven," zei de ganzerik.
"Als de kraanvogels niet willen hebben, dat hij hen ziet dansen, blijf ik hier bij hem."
"Nog nooit is een mensch bij de groote dierenvergadering op de Kulla geweest," zei Akka, "en ik durf Duimelot niet meê te nemen! Maar daar kunnen wij vandaag nog wel eens over praten. Nu moeten we allereerst iets te eten zien te krijgen."
Akka gaf toen het teeken tot vertrekken. Ook toen zocht ze haar weide ver weg, om den vos, en daalde niet neer, voor ze op de moerassige velden, ten zuiden van het huis Glimmingen kwam.
Dien heelen dag zat de jongen aan den kant van een plasje, en blies op zijn rieten fluitje. Hij was uit zijn humeur, omdat hij den kraanvogeldans niet zien mocht, en kon het niet over zich verkrijgen een woord tegen den ganzerik of een van de anderen te spreken.
't Was toch wel hard, dat Akka hem nog niet vertrouwde. Als een jongen had afgeslagen een mensch te worden, om met een paar arme wilde ganzen rond te trekken, dan kon men toch wel begrijpen, dat hij geen lust had hen te verraden. En ze moesten toch ook begrijpen, dat, als hij zooveel had opgeofferd
