kontra-revolutie voor een middel hield om het arbeidsloon te Rouaan naar beneden te drukken, en het afstaan van Franse provincies als een middel om de prijs zijner waren in Frankrijk op te schroeven, — was hij niet reeds van te voren aangewezen als de waardige maat van Jules Favre, in zijn laatste, zijn gehele werk bekronend verraad?
Toen dit voortreffelijke paar gevolmachtigden in Frankfort kwam, snauwde Bismarck hun onmiddellijk het bevel toe: òf herstel van het keizerrijk, of zonder tegenspraak mijn eigen vredesvoorwaarden aannemen! Deze voorwaarden omvatten een verkorting van de betalingstermijnen voor de oorlogsschadeloosstelling benevens de voortdurende bezetting van de Parijse forten door Pruisische troepen, totdat Bismarck zich met de stand van zaken in Frankrijk tevreden verklaarde, — zodat Pruisen als hoogste scheidsrechter in de binnenlandse aangelegenheden van Frankrijk werd erkend! Daartegenover was hij bereid, ter uitroeiing van Parijs het gevangen genomen Bonapartistische leger los te laten en hun de direkte ondersteuning van de troepen van keizer Wilhelm te verlenen. Als waarborg voor zijn eerlijkheid maakte hij de betaling van de eerste schadevergoedingstermijn afhankelijk van de „pacifikatie” van Parijs. Zulk een lokaas werd natuurlijk door Thiers en zijn gevolmachtigden gretig verslonden. Zij ondertekenden het verdrag op de 10de Mei en zorgden ervoor, dat het reeds op de 21ste door de Nationale Vergadering werd bekrachtigd.
In de tijd tussen het sluiten van de vrede en de aankomst der Bonapartistische gevangenen, gevoelde Thiers zich des te meer verplicht tot het hervatten van zijn verzoeningskomedie, daar zijn republikeinse handlangers uitermate behoefte hadden aan een voorwendsel om bij de voorbereiding van het Parijse bloedbad een oog toe te doen. Nog op de 8ste Mei antwoordde hij aan een deputatie van verzoeningsgezinde burgers uit de middelklasse: „Zodra de opstandelingen tot kapitulatie besluiten, zullen de poorten van Parijs een week lang voor allen wijd open blijven staan, behalve voor de moordenaars der generaals Clément Thomas en Lecomte.”
Enige dagen daarna door de landjonkers wegens deze belofte heftig ter verantwoording geroepen, weigerde hij elke opheldering, maar voegde er de veelzeggende wenk aan toe: „Ik zeg u, er bevinden zich ongeduldigen onder u, die te veel haast hebben. Dezen moeten nog acht dagen wachten; aan het einde van deze acht dagen zal het gevaar zijn geweken en de taak zal dan beantwoorden aan hun moed en hun bekwaamheden”. Zodra MacMahon in staat was te beloven, dat hij
