Deze pagina is proefgelezen
— 27 —
FINGAL.
Heft, heft den zangtoon op, gy Barden!
Heft aan van Karuns krijg! De Vorst der aarde vliedt,
Gelijk een onweersbui die beuken rijt aan flarden,
Voor d’adem van den wind langs woud en heuvlen schiet;
Hy vliedt langs de ingenomen velden
Voor d’arm van Morvens Oorlogshelden,
En wijkt naar eigen grondgebied!
Heft aan van Karuns krijg! De Vorst der aarde vliedt,
Gelijk een onweersbui die beuken rijt aan flarden,
Voor d’adem van den wind langs woud en heuvlen schiet;
Hy vliedt langs de ingenomen velden
Voor d’arm van Morvens Oorlogshelden,
En wijkt naar eigen grondgebied!
Maar hoorde ik daar een stem of ’t zachte windgefluister
Van ’t avondkoeltj’ in ’t ritslend bosch? —
Is ’t Arduns Jageres, die op my wacht in ’t duister?
Geliefde! ô antwoord my; zie neder van de rots!
Van ’t avondkoeltj’ in ’t ritslend bosch? —
Is ’t Arduns Jageres, die op my wacht in ’t duister?
Geliefde! ô antwoord my; zie neder van de rots!
KOMALA.
Beminlijk aanschijn mijns beminden!
Ach! voer my in den schoot der rust!
Ach! voer my in den schoot der rust!
FINGAL.
Kom, kom haar in mijne armen vinden,
Aanminnige, al mijns levens lust!
Het onweêr week, de zon keert weder,
Daal tot my van de bergrots neder,
En ’k voere u in den schoot der rust.
Aanminnige, al mijns levens lust!
Het onweêr week, de zon keert weder,
Daal tot my van de bergrots neder,
En ’k voere u in den schoot der rust.
KOMALA.
Kan ’t zijn! Ik hegb hem weêr! hy keerde met den zegen!
ô Hemel! ’k druk die hand, die nooit dan roem bevocht!
ô Hemel! ’k druk die hand, die nooit dan roem bevocht!
