maken, veel doorstaan, veel lichamelijke vermoeienis. Vindt je het niet prachtig dwars door een ondoordringbaar bosch je een weg te kappen? O ja, laten we ons baden in de natuur, in veel lucht en ruimte en gezondheid...
— Ja, ja, mompelde Frank; goed, we zullen weg gaan, we zullen gaan reizen. Maar eigenlijk kan ik het niet: ik heb weinig geld, ik heb het vorige jaar zooveel verteerd.
— O, maar we zullen zuinig zijn: wat hebben we luxe noodig! Het kan mij ten minste niets schelen...
— Ja, ja goed, mompelde Frank weêr; we zullen het zuinig doen.
Zij zwegen eene pooze. In het halfduister stiet Frank bij eene beweging even Bertie’s hand aan. En hij drukte die eensklaps, tot brekens toe, vast in de zijne en stamelde:
— Goede jongen, goede beste jongen!
—————
XVII.
Zoû hij er heen gaan? dacht Bertie, toen hij den volgenden avond alleen thuis bleef en niet wist met welke plannen Frank was uitgegaan. Nu, Bertie zoû afwachten. Er was niets meer aan te doen. Een paar dagen om zaken te regelen en daarna weg, weg van Londen. O, wat voelde hij zich ongelukkig! En al die vuiligheid alleen om een materieel gemak, eene luie weelde, die hem — hij was het nu langzamerhand gaan
