DE FACILI NATURA RECURRIT.
LEgem olim ab Atheniensibus latam fuisse in nautas, qui Athenis salaminam transmitterent, memoriæ proditum est. Ea cautum erat, ut ei, qui semel infœliciter navigasset, tamquam naufragio infami, navigatio in posterum interdiceretur. Et quidem eius plebiscite ratio inter alias, hæc dari solet: Homines quàm facillimè in eundem impingere lapidem, ac in antiquum redere: cum plerumque, ex regulâ iuris, qui semel malus, semper præsumatur malus in eodem genere delicti. Id ob unicum lapsum Atheniensibus si ita visum decernere; quid de ijs tandem statuendum erit, qui crebrâ vitiorum repetitione consuetudinem peccandi contraxisse, & peccata in naturam transtulisse videri possunt? tales (tametsi aliquandò per intervalla melioris frugis speur de sese præbere videantur) non levi de causa in bonorum numerum transscribendos censent oculatiores. Remanet plerumque concussio aliqua, etiam post febrim. Mare post tempestatem etiam dum ea agitatur, qui diu in vinclis fuerunt, etiam soluti claudicant. Vitii diu assueti, etiam cum ea deserunt, quædam retinent vestigia, ac in eadem facile recidunt.
IUVENAL
Damnatos, fixa & mutari nescia.
Paul, in L. si unus, vers. Pactus, ff. de Pact.
Res de facili redit ad suam naturam.
Daer zijn voormaels in Griecken-landt sekere keuren gheweest, over de veerschepen tusschen Athenen en salamyne, mede brenghende dat alle schippers, die eenmael bevonden wierden hun schip omgheseylt te hebben, dadelijck souden vervallen zijn uyt het schippers gilde, ende de vryheden van dien. In ghevalle de Atheniensers een eenighe misgrepe soo hooghe hebben opghenomen, wat sullen wy ghevoelen van de gene, die door menichvuldighe feylen, als een ghewoonte van quaet doen hebben aen-ghenomen? Voorwaer schoon de sulcke by horten somwylen eenighe teyckenen van beterschap schynen te tonnen, soo en machmen op de selve evenwel niet staen. De zee oock dan als den storm al ophoudt, blijft evenwel swalpende en dynende. Men ghevoelt noch al wat huyveringhe na de kortse. Die langhe in banden gheseten hebben, hincken veeltijdts oock los ghelaten zijnde. Menschen die eenighe slimme ghebreken eens hebben aenghehanghen, schoon sy haer oude rancken verlaten, selden isset datse niet eenighe overblijfsels daer van en behouden, waer door sy lichtelijck tot haer vorighe parten komen te vervallen.
En dient niet al te veel gheraeckt;
Want schoon het nu al duyct, en swijgt,
Wanneer't zijn oude parten krijght
Soo isset weer al even fel,
En quetst zijn eyghen meester wel.
Die goet van quaet wort metter vaert,
Vervalt licht tot zijn ouden aert.
