UBI PERCUNCTATOR, IBI ET GARRULUS.
DIcendi modus non penes loquentem sed penes audientem est, inquit Stobæus. Rem tetigit; Detractatio enim ut percunctando excitatur; sic auscultando nutritur; nec unquam, loquax illa Dea è latibulis suis prodit, nisi evocata: ut verò aliquis interrogando auresque faciles præbendo linguacibus istis garriendi ansam dedit, protinus in varios molestæ garrulitatis modulos latè diffunduntur, adeò ut, si uspiam, certè in istis locum habeat illud Poëtæ, Excitat auditor studium. Si contrà prudentior animosiorve aliquis sive seria increpatione, sive vultu ad gravitatem composito sese fabulæ inserat, statim sermonem abruptum eiusque autorem pisce mutiorem conspicias; non secus ac si hostilis facies occurrat & omnia turbet. Maledicis ergo si frænum iniicere vis, animi aversionem vultu exprime, & rem perfeceris: nunquam autem calumniatores deerunt, dum, cui persuadeatur, existit, ait Ioseph.
CHRYSOST.
MAlitia non docetur sermonibus, sed excitatur.
SENEC. HIPPOL.
ALium silere cum voles, prius sile.
Het veel of luttel spreken van yemant, hanght meer aen de toehoorders als aen de spreker selfs; want spreeck-lust en wert nerghens door meer gaende gemaeckt, als met veel te vragen, en vlytich toe te luysteren. Selden komter een klappeye ter bane, soo sy by niemant ghevraecht en wert : maer soo haest als dit lang-getongde ghedierte door vraghen tot spreken een open
krijght, itracx, als uytgelaten zijnde, verspreyt het sich wijt en breet daer henen gelijck een overloopende reviere door het vlacke velt. Komter daerentegen yemant ten nagang, die met een streng ghesichte dese mondtspeelster onder d'ooghen siende een snau toebijt, sy sal terstont swygen als een pissebedde, ende stom staen, als een visch. Isser dan yemandt die een
breedtweyende tonghe wil inbinden? dat hy de tegenheydt, die hy van haer slabberen inwendich heeft, uytwendelijcken metten ghebare uytdrucke,
en 'tsalder mede ghedaen wesen.}}
