We hebben daartoe nog een andere en zeer goede reden. Het St. Jansbosch namelijk, mede een van die wandelingen, welke aan de meeste bezoekers onbekend blijven, maar welke daarom niet minder voldoening schenken, dan die van welke iedereen den mond vol heeft, trekt ons aan.
Wij begeven ons te dien einde weder op weg naar Oud-Valkenburg, maar gaan nu niet verder dan tot aan de ons nu reeds goed bekende laan van het Kasteel Schaloen.
Het geluk dient ons vandaag, want, ofschoon de lucht zeer warm blijft, is de zon achter de wolken verscholen, en de natuur volmaakt kalm. Op het midden van een helderen zomerdag zou zeker het begin dezer wandeling nogal bar zijn.
Vlak over de laan van Schaloen, bij het eerste huis, slaan we een weg tusschen de korenvelden in, en een minuut of tien later komen we in het St. Jansbosch.
We zijn hier op een tamelijk, soms zelfs zeer breeden weg, die, ook voor voertuigen geschikt zijnde, natuurlijk nergens zeer steil, maar steeds geleidelijk bergopwaarts loopt.
Het uitgestrekte bosch is over het algemeen niet donker, waardoor de boomen, meest Esschen, Eiken en Populieren, zich krachtiger konden ontwikkelen, dan wanneer zij dichter bijeen stonden; op vele plaatsen is het door dicht kreupelhout aangevuld.
Is deze weg, die zichzelven als 't ware aanwijst, zeer fraai, nog veel meer is dit het geval met een anderen, die men licht ongemerkt voorbijloopt, en die, ofschoon er dicht nevens liggende, een geheel ander karakter bezit.
Wanneer men er op let, zal men, juist aan den
