|
Moderne schilderkunst.
Men schrijft ons uit Den Haag:
Een klein groepje, voornamelijk schilders, was tegenwoordig bij de opening in den Haagschen Kunstkring der tentoonstelling van: La section d’or, een vereeniging waarin velen der vooraanstaanden in de moderne kunstberooring werkzaam zal nemen. Mondriaan, van Doesburg, Huszar vinden wij bij de namen der deelnemers. De wanden van de Kring zijn met kleurige vlakken belegd. Hier en daar ontdekt men een menschelijken vorm, trekt als in een verwarring van gestalten een enkel bord in duidelijke letters geschreven, de aandacht. Natuurlijk zijn al deze vormen en kleurklanken [onleesbaar], bedoeld; immers deze schilderkunst is met veel uitleggingen slechts te benaderen. Of — zooals het ons verging — nog niet te benaderen.
Bij deze opening, waar, onder het kleine menschengroepje vele ongeloovigen waren, hebben wij gedacht aan die openingstentoonstelling bij d’Audretsch, [onleesbaar] Futuristen, nu een jaar of tien geleden.
Wij herinneren ons hoe op deze eerste tentoonstelling in de ei-volle zalen elke bezoeker beweerde te: begrijpen. Tot wij, wijlen mej. Marius ontmoetten die openlijk-rustig haar ongeloof beleed.
Wij dachten aan de tegenstelling van publiek-toen en publiek-nu.
Eveneens aan de vergelijking welke de Futuristen ons gaarne maken tusschen de miskenning die het impressionisme in den aanvang trof en welken zij nu ondergaan.
Een vergelijking die langzamerhand blijkt te falen, hierin: dat de miskenning van het impressionisme gaandeweg slonk en deze van het Futurisme — een benaming die we als verzamelnaam van de vele ultramoderne richtingen blijven gebruiken — toeneemt niet [onleesbaar] doch erger verloopt in onverschilligheid.
|
