Kinderportretten van Paul Windhausen
TENTOONSTELLING OP KASTEELPL. 11.
In een ruimte op Kasteelplein 11, die zich daar uitstekend toe leent, heeft de schilder Paul Windhausen een tentoonstelling van kinderportretten ingericht, die om haar interessant karakter aller belangstelling verdient. Het is welhaast ondoenlijk de groote verscheidenheid van de hier bijeengebrachte kinderstudies stuk voor stuk te bespreken. Wij zullen daarom na het formuleeren van een algemeenen indruk de o.i. belangrijkste werken noemen.
Paul Windhausen tooont zich dan hier als de schilder, men zou kunnen zeggen, van het moment, het vastleggen van een oogenblikkelijken indruk, het onmiddellijk vorm geven aan wat hem trof; zijn werk vestigt het vermoeden, dat bij hem het eerste contact met het materiaal het welslagen van schilderij of teekening bepaalt, populair gezegd: „de eerste streek is een daalder waard!” Wij geven dan ook vooralsnog de voorkeur aan zijn kleiner werk boven dat van groote conceptie, waarvan soms de levendigheid wel in zeer belangrijke mate in de voorstudies aanwezig is, maar in het definitieve schilderij eenigszins is gereduceerd, wat dan den indruk geeft van een niet geheel volledige materiaalbeheersching.
Het overgroote deel van dit aantrekkelijke werk bestaat dan ook uit teekeningen met hier en daar als „finishing touch” een even aangeven kleur in pastel of waterverf. Op dit terrein is hij geoefend en hij beheerscht het.
Nagenoeg alle mogelijke type’s van kinderen heeft hij voor het doek of papier gehad: blozende, bleeke, dikke, magere, doorvoede, bloedarme, vrijmoedige, schuchtere, zorgelooze en nadenkende kinderen zijn hier vertegenwoordigd en steeds valt op de juiste kijk, die Windhausen op een bepaald type gehad heeft. Oppervlakkige beschouwers van een verzameling kinderen zien weinig individueel onderscheid, zij spreken vagelijk over „het kind” als gold het de aanduiding van een begrip, maar Windhausen toont aan hoeveel verscheidenheid er onder „het kind” is, hij dringt door tot hun psyche en brengt het karakteristieke van een type naar voren.
Wij doen een greep: kleine vluchtige babyteekeningen van huilende, lachende en verstilde bol-, plat- en ei-hoofdige jonge wereldburgers, rake, vlotte schetsen met een lossen slag op het papier geworpen; kostelijk de kleine jongen in de tafelstoel;
[...]
prachtig de onbevangen uitdrukking in de trouwhartige blauw-grijze oogen van het kind met de pop; goed ook de crayon-teekening van het schuchtere meisje met de gevouwen handen; treffend de smeekende uitdrukking in de oogen van het figuurtje met den appel in de hand; niet geheel beheerscht is de houding van het meisje met de handen over de knie gevouwen, maar wel geslaagd is de nadenkende uitdrukking van het gezicht; heerlijk die kleine filosoof van nog geen jaar met de handen aan zijn teenen en een wereld-verachtende uitdrukking in zijn oogen, zittend als een wijze Boeddha; tenslotte het frêle, bloedarme figuurtje, dat boven den schoorsteen hangt, waarvan de nietigheid des te beter uitkomt in den grooten stoel, een werk, dat van uitdrukking wellicht een der best geslaagde is. Algemeen valt op hoe begrijpend de vormgeving aangepast is aan het type kind.
Een tentoonstelling als deze verdient de aandacht van een ieder, die belang stelt in een ernstige kunstuiting, die interessant is zoowel door haar deugden als door haar tekortkomingen en.... van een ieder, die van kinderen houdt!
|
