Da Costa/Mr. W. Bilderdijk en Mr. D.J. van Lennep
< Da Costa
| ← De verlossing van Nederland | Da Costa's Kompleete Dichtwerken (1876) door Da Costa
Aan de wel edele heeren Mr. W. Bilderdijk en Mr. D.J. van Lennep |
De Perzen → |
| Uitgegeven in 's-Gravenhage door D. A. Thieme. |
AAN DE WEL EDELE HEEREN
Mr. W. BILDERDIJK en Mr. D. J. VAN LENNEP.
Aan de eedle twee, wier oog mijn wankle schreden
op ’t glibbrig pas de Dichtkunst gadeslaat,
tot Hollands eer door beider voet betreden,
biedt hier mijn hand in Nederlandsch gewaad
[ 11 ]den grootschen zang van d’ oorlogshaften dichter,
wien Melpomeen haar eersten lauwer schonk,
wiens naam en roem, als kunst- en vrijheidsstichter,
nog in den vloed der eeuwen niet verzonk;
den grootschen zang, roemruchtig zegeteeken
op vreemd geweld en dwingelandenwaan,
door d’ eigen arm, die ’t vaderland hielp wreken,
Gevestigd eens, om nimmer te vergaan.
Maar wien, wien durft mijn lente ’t bloemtjen wijden.
onsierlijk kroost van d’ eersten zonnegloed?
Aan ’t hoog vernuft, den glans van onze tijden,
in ’t heiligdom der Dichtkunst opgevoed;
wiens stoute veer, in d’ opgang van zijn jaren
een Sophocles in ’t Hollandsch lied herschiep,
die op den klank der onweêrstaandbre snaren
den outerdienst van d’echten smaak herriep?
En hem, die meê in vaderlandsche streken
zoo menig spruit der Grieken heeft herplant;
wiens kindschheid reeds de Roomsche luit deed spreken,
niet wagg’lend in de meesterlijke hand;
wien de eigen gloed het hart wordt ingedreven
door Latiums en Hollands dichtrengoôn?
Het is aan U, door zoo veel roem verheven,
door ’t fijnst gevoel voor ’t hemelsch kunstenschoon,
dat geestdrift voor de kunst, wellicht vermeten,
een gunstig oor, voor wat ze voortbracht, vraagt.
Wat zeg ik? Neen: niet aan de puikpoëten,
waar de oude vest des Amstels roem op draagt,
verstout ik my dees ruwen zang te heiligen,
op dat hun naam, op Pindus aangebeên,
de teere vrucht der jonkheid mocht beveiligen,
of als een gift, hun grootheid waardig; neen!
Wier milde zorg geleerdheids eêlste schatten
ontdekt heeft aan ’t verlangen van mijn jeugd,
en in dien les den kostbrer wist te omvatten
van ’t ware goed, van wijsheid, recht en deugd;
dien biedt mijn hart dees versch gelezen bloemen
van Griekschen stam, ofschoon verbasterd, aan.
Vermocht mijn tuin op geurig loof te roemen,
of gaârde ik eens op de ingerende baan
[ 12 ]laurier en palm, den prijs van dichterzangen,
ik sierde er u den achtbren schedel meê.
Wilt dan dees blaân, toegefelijk ontfangen,
em met dees blaân, de oprechtste hartebeê.
Bloeit, bloeit nog lang om kennis te verspreiden,
om Hllands eer te staven, om de bloem
der jonglingschap op ’t eenzaam spoor te leiden,
dat naar de bron van Wijsheid voert en Roem!
Brengt hen te rug, der Dichtkunst gouden dagen,
op Neêrlans grond, als Griekens, thans weêr vrij!
En word’ haar dank u beiden opgedragen
van na- tot nageslacht, zoo vurig als van my!
op ’t glibbrig pas de Dichtkunst gadeslaat,
tot Hollands eer door beider voet betreden,
biedt hier mijn hand in Nederlandsch gewaad
[ 11 ]den grootschen zang van d’ oorlogshaften dichter,
wien Melpomeen haar eersten lauwer schonk,
wiens naam en roem, als kunst- en vrijheidsstichter,
nog in den vloed der eeuwen niet verzonk;
den grootschen zang, roemruchtig zegeteeken
op vreemd geweld en dwingelandenwaan,
door d’ eigen arm, die ’t vaderland hielp wreken,
Gevestigd eens, om nimmer te vergaan.
Maar wien, wien durft mijn lente ’t bloemtjen wijden.
onsierlijk kroost van d’ eersten zonnegloed?
Aan ’t hoog vernuft, den glans van onze tijden,
in ’t heiligdom der Dichtkunst opgevoed;
wiens stoute veer, in d’ opgang van zijn jaren
een Sophocles in ’t Hollandsch lied herschiep,
die op den klank der onweêrstaandbre snaren
den outerdienst van d’echten smaak herriep?
En hem, die meê in vaderlandsche streken
zoo menig spruit der Grieken heeft herplant;
wiens kindschheid reeds de Roomsche luit deed spreken,
niet wagg’lend in de meesterlijke hand;
wien de eigen gloed het hart wordt ingedreven
door Latiums en Hollands dichtrengoôn?
Het is aan U, door zoo veel roem verheven,
door ’t fijnst gevoel voor ’t hemelsch kunstenschoon,
dat geestdrift voor de kunst, wellicht vermeten,
een gunstig oor, voor wat ze voortbracht, vraagt.
Wat zeg ik? Neen: niet aan de puikpoëten,
waar de oude vest des Amstels roem op draagt,
verstout ik my dees ruwen zang te heiligen,
op dat hun naam, op Pindus aangebeên,
de teere vrucht der jonkheid mocht beveiligen,
of als een gift, hun grootheid waardig; neen!
Wier milde zorg geleerdheids eêlste schatten
ontdekt heeft aan ’t verlangen van mijn jeugd,
en in dien les den kostbrer wist te omvatten
van ’t ware goed, van wijsheid, recht en deugd;
dien biedt mijn hart dees versch gelezen bloemen
van Griekschen stam, ofschoon verbasterd, aan.
Vermocht mijn tuin op geurig loof te roemen,
of gaârde ik eens op de ingerende baan
[ 12 ]laurier en palm, den prijs van dichterzangen,
ik sierde er u den achtbren schedel meê.
Wilt dan dees blaân, toegefelijk ontfangen,
em met dees blaân, de oprechtste hartebeê.
Bloeit, bloeit nog lang om kennis te verspreiden,
om Hllands eer te staven, om de bloem
der jonglingschap op ’t eenzaam spoor te leiden,
dat naar de bron van Wijsheid voert en Roem!
Brengt hen te rug, der Dichtkunst gouden dagen,
op Neêrlans grond, als Griekens, thans weêr vrij!
En word’ haar dank u beiden opgedragen
van na- tot nageslacht, zoo vurig als van my!