De Tijd/1885/Nummer 11590/Het eerste maandnummer van den nieuwen jaargang der Katholieke Illustratie
| ‘Het eerste maandnummer van den nieuwen jaargang der Katholieke Illustratie […]’ door een anonieme schrijver |
| Afkomstig uit De Tijd, maandag 31 augustus 1885, [Eerste Blad], [p. 2]. Publiek domein. |
[ Eerste Blad, 2 ]Het eerste maandnummer van den nieuwen jaargang der Katholieke Illustratie onderscheidt zich, behalve door tal van schoone gravuren, o. a. de beeltenis van Mgr C. J. M. Bottemanne, en door de hulde in beeld en poëzie aan Prinses Wilhelmina, nog door een fraai portret van den talentvollen beeldhouwer Johan Theod. Stracké. Wij kunnen het niet anders dan toejuichen, dat naast de afbeeldingen van gebeurtenissen en personen, die op godsdienstig of staatkundig gebied bijzondere belangstelling verdienen, ook aan de vertegenwoordigers der vaderlandsche kunst een waardige plaats in ons eerste geïllustreerd tijdschrift worde ingeruimd. En vooral verheugen wij ons, waar het gold de verdiensten te huldigen van een zoo uitnemend kunstenaar als de »nestor der thans levende nederlandsche beeldhouwkunstenaren”, een keurige en vaardige pen te vinden, die niet enkel den persoon te beschrijven, maar tevens het werk van den kunstenaar op waardige wijze te vertolken wist.
Aan het feestnummer, meer bijzonder aan Prinses Wilhelmina gewijd, ontleenen wij de diepgevoelde dichtregelen, in welke de kuilenburgsche leeraar, de zeereerw. pater B. Van Meurs, zich tot tolk maakte van het »Grootje”, wier beeltenis mede het feestnummer versiert.
Willemientje,
Aorig kiendje,
Waor ik zooveul goeds van heur,
Dukkels, ’k gleuf wel duuzend keeren,
Was ’k neisgierig, vol begeeren
Oe te zien ien kleur en fleur.
Heug van jaoren,
Gêft ’et vaoren
Met de spoor gen pas veur mien,
Anders hâ’k al lang ’en reiske
Naor den Haog gedaon, lief meiske,
Enkel um oe maor te zien.
De Illestraosie
Per okkaosie
Hêt dien wunsch van mien geheurd,
Daorum stuurt ze aon ’t stokoud grootje
Oew portretje veur kadootje,
Fien geteikend, mooi gekleurd.
’t Erste schouwen
Deê me schrouwen —
’k Zal oe zeggen, kiend, waorum:
Kroonprins Willem hê’k veurdezen
Ook geschouwd ien ’t kienderwezen....
Sprekend liekent gij op hum!
’t Eigenst vleugske
Ien ’et eugske,
’t Eigenst lachsken um den mond:
’t Eigenst rank en slank postuurke.
Recht en vaststaond as ’en muurke,
’t Eigenst kupke rond en blond.
Wat we al dachten
En verwachtten
Van dâ, jungske, zoo geliefd!
Hij, acherm! is ons ontvallen....
Gij bint nou geliefd van allen,
Bluumke dâ nog overblieft!
Kroonprinsesje,
’k Ben gen besje
Die oe waorzegt uut de kaort;
Maor dâ durf ik profetieren:
Ens zulde over ons regieren
As ’en Keunigin, ons waord!
God zal ’t geven!
’t Nog beleven
Zal ik, stakker, nie.... och neê!
Maor daorboven zâ’k ’et heuren,
En dan — as dâ mag gebeuren —
Roep ik mee: Hoezee, hoezee!