Pagina:Adama van Scheltema, Eerste oogst (1912).pdf/61

De wind voert me in het donker veld,
 Hij vraagt er al mijn tranen: — — —
De wind heeft me alles weerverteld! —
 Hij zwaait zijn zwarte vanen.
— — — — — — — — — —

De wind gaat door, — hoor! hoe hij lacht!
 Hij wilde niets meer sparen, — — —
Ik ben alleen — en in den nacht
 Zit ik hem na te staren.

---