die in een Duitsch vergiftboekje, van eenen schoolmeester schmidt, nog uit onzen tijd (1840), weet ik niet, waarmede te vergelijken. Over de uitwerking van haren beet waren reeds sinds de 16e eeuw de meest zonderlinge verhalen in omloop. De gebetenen—"tarantulati" genoemd—gedroegen zich als ware bezetenen. Zwarte kleuren, als hen aan deze aardspin herinnerende, konden zij niet verdragen, zonder in stuipen te vervallen. Door het zien daarentegen van roode of groene voorwerpen, bedaarde hunne woede terstond. Alles waarmede men bezig was, op het oogenblik der verwonding, moest door den gebetene, met eene onwederstaanbare kracht, worden vervolgd. Was men aan het lagchen of huilen, zoo bleef hij voortschateren of weenen. Trof de beet onder het loopen, zoo bleef men, dus luidt het verhaal, onophoudelijk voortgaan, tenzij men door anderen werd tegengehouden. Zij, die onder den dans—en die is in Italië niet zeldzaam—werden getroffen, waren er nog het beste aan. Zij bleven zoo lang voortspringen, tot zij van vermoeidheid nederzegen, in het zweet geraakten, en dan spoedig herstelden. Van daar dat men deze heilzame ligchaams-beweging te gemoet kwam door de kunst. Guitaren, violen en trompetten werden ontboden, bepaald voor deze gelegenheid vervaardigde muziek wijzen—de "pastorala" en de "tarentola" genaamd—werden lustig gespeeld. In hecker's werk over Die Tanzwuth worden zelfs de muziekwijzen in noten en met woorden, volgens a.kircher (de Arte magnetica 1654), in drie "modi" der "tarantella," als "Musik zum Tanze der Tarantatali," medegedeeld. Na eenen rustigen slaap van 12 uren was dan de genezing veeltijds volbragt. Hoe is het niet deze verhalen zoowel den geneeskundige als den dierkundige gegaan? Nadat men er lang te ligtvaardig geloof aan had geslagen en de faam van fabelen tot wonderen was gestegen, verviel men in een ander uiterste, en verklaren, nog heden ten dage, groote geleerden, zelfs hahn en koch, het als onzin, wanneer men van "tarantel-vergiftiging" gewaagt, en beschouwen zelfs sommigen, onder anderen leunis, haren beet als gelijk staande met eenen "muggen-steek!" Van waar deze algeheele ommekeer? Het was, omdat men hier, zoo als de Duitschers dit zoo kernachtig noemen, het kind, te gelijk met het badwater
