derij: de schilderij van Rembrandt, die hem zoover heeft gebracht als de roem van den kunstenaar zelf, die hem heeft voorgesteld bij eene anatomie-les. En nu, overtuigd dat ieder een hem voor zich ziet zooals hij is, stoor ik niet langer zijn gesprek met den waardigen Burgemeester Geurt Dirksz. van Beuningen.
Dokter Tulp naderde zijn patiënt, voelde hem eenige minuten lang den pols, in diepe aandacht, en scheen toen geruster en meer opgeruimd, terwijl hij zich neêrzette.
»Tot dusver geene koorts," sprak hij, »ik had er zorg voor; die opgewektheid was mij verdacht."
»Ei neen! dokter," sprak van Beuningen vroolijk, »het is ver van koorts, het was maar eene proefneming, waartoe ik reeds gisteravond besloten was."
»Die proefneming, zonder mijne voorkennis, was toch altijd eene onvoorzichtigheid."
»Ter contrarie, zij was van goede en wijze voorzorg, als welke gij zelf zoudt aangeraden hebben; het is een zachte overgang van de ziekekamer tot de buitenlucht…"
»De buitenlucht, hoe moet ik dat verstaan?"
»Wel, zooals gij ’t hoort! Ik spreek zelden met woorden die tweeërlei zin hebben. Ik moet morgen uit!"
Dokter Tulp begon te lachen. »Wondere inbeeldingen neemt men toch waar bij zieken!"
»Gij meent, dat herstelden met nieuwen en wonderen ijver vervuld kunnen zijn tot lang verzuimde ambtsplichten."
»Ah! het betreft ambtsplichten!" hernam Tulp, een weinig kleurende, altijd met dien zekeren glimlach, waarmede men een zieke of een kind eene wijle in een idée fixe voorthelpt, om het later te krachtiger te kunnen fnuiken.
»Voorwaar, gij acht mij toch niet in staat simpelijk tot mijn vermaak iets te doen, dat mogelijk periculeus kan wezen?"
»Gij oordeelt dien inval dus zelf zoo?"
»Een weinig altijd — daarom wilde ik van u de zekerheid van het tegendeel vernemen."
»Ik kan u maar ééne zekerheid geven, die eener instorting, zoo gij het waagt u aan de buitenlucht bloot te stellen!"
Een luide kreet bij die uitspraak van den dokter ontsnapte
