goeds gezegd van de jonge Gravin de Forbin, dat gij in haar zulk eene lankmoedigheid onderstelt; maar heeft men u dan niets gezegd van Antoinette de St. Var?"
Hij gaf een luiden kreet van verwondering. »Antoinette de St. Var!" herhaalde hij. »Gij weet wat mij die naam zegt? Gij weet dus alles, Mevrouw? geheel mijn verleden, hoe kan dat zijn? Sinds de hertog dood is, weet dat niemand meer."
»Behalve Antoinette de St. Var zelve."
»Gij kent haar, Mevrouw? Gij kent haar?" En de hertog liep haastig op haar toe, wierp zich voor haar neder, en vatte met hartstocht hare handen.
»O Mevrouw! Mevrouw! wees barmhartig! wees dan edelmoedig, meer dan ooit eene vrouw het geweest is, en zeg mij, waar zij te vinden is, en zeg mij, dat gij mij gunt haar weêr te zien, haar slechts eens weêr te zien! Neem daarna mijn leven in ruiling voor die weldaad!"
»Alleen, Mijnheer! zeg mij eerst of deze brief en deze" — zij toonde ze hem - »geschreven zijn eigenhandig door Edgar, den jongen blinde van ’t kasteel de Sombreuil!" vroeg zij met hare natuurlijke stem, maar bevende van heftige aandoening.
Geluid en stem, zijn éénigst herkenningsmiddel, had hem getroffen; hij sprong op, en drukte de hertogin hartstochtelijk in zijne armen.
»En zoudt gij haar kunnen liefhebben onder de gestalte van de hertogin de Thionville?" vroeg zij zacht.
»Moet ik het u dan zeggen, dat gij aanvingt uwe eigene mededingster te worden?" antwoordde hij onder eene nieuwe omarming.
»En welke liefderijke hand gaf u dus het gebruik van uw gezicht weder?" vroeg zij, met zachte teederheid in de gitzwarte oogen ziende.
»Dezelfde, die mij rang, fortuin en u zelve heeft gegeven: de hertog de Thionville."
»Uw vader! hoe heeft hij u herkend?"
»De hertog was mijn vader niet; aan mijne gemalin mag ik het zeggen, maar ook aan haar alleen. Slechts bij toeval vertoefde hij in ons dorp; hoewel blind, viel het onder het bereik mijner krachten hem een kleinen dienst te bewijzen, hem bij
