toch geene oorzaak zijn voor u, om dus mistroostig te wezen op mijn hoogtijd!”
»Verschoon mij, Sire Hertog! het verlies is onherstelbaar voor mij, en door niets of door niemand te vergoeden,” hernam zij, nu met een ernst en eene levendigheid, die wel bewees, dat het verlorene haar veel waard moest zijn, om haar zooveel moed te geven tegen een Vorst als Karel den Stouten, die in den regel geene tegenspraak gedoogde.
»Dan moet het een geschenk zijn van eene geliefde hand,” hervatte Karel, haar doordringend aanziende; maar zij stond zijn blik rustig door; zij kleurde niet; zij werd alleen iets bleeker, terwijl zij antwoordde:
»Van een zeer geliefde, Monseigneur! van mijn Heer vader, wien God genadig zij!”
»Ah zóó!” hernam Karel op gerekten toon. »Nu dan, schoone nicht! wees getroost; wij zullen vlijtiglijk naar 't verlorene laten zoeken. Compeerken Coquinet, dat is u aanbevolen!” en met eene koele hoofdbuiging wendde hij zich van haar af.
Waarom het eenvoudig antwoord van Jehanne den Hertog eenigszins ontstemde, zal ons duidelijk worden, als wij weten zullen dat de Vidamesse de Heurne aansprak had om zich Jehanne van Bourgondië te laten noemen, zoowel als Messire de Groote Bastaard, en dat Karel, waar hij haar toesprak als zijne nicht, haar een titel onthield, waarop zij nader recht had — dien van zuster. Philips van Bourgondië was haar vader, zoowel als de zijne en die van Messire Antonie; maar de Hertog was het éénige kind van een wettig huwelijk met eene Vorstin, en de anderen waren kinderen van zijne hartstochten en zonde, kinderen van schande en overspel, bastaards in één woord; maar in dat tijdperk van grof zedenbederf werd het merk der bastaardij geen onheil, geen schande geacht voor hen die het droegen, en Messire Antonie voerde met fierheid zijn gebroken wapenschild, en de benaming »Bastaard van Bourgondië” was hem een titel, zoowel als een andere, dien men hem gaf, zonder dat daarmee schande of oneer werd bedoeld. Ware hij de éénige geweest, de wettige zoon van Bourgondië, vele jaren zijn jongere, die hem liefhad en eerde als een ouderen broeder, zou zich niet over zijn vader beklaagd hebben; maar daar waren er meerderen en velen, en zij hadden bij 't leven van den ouden Hertog allen hun deel gehad in diens
