Maar de seconden rust en nadenken hebben hem toch tot een inval gebracht, die niet te vreemd is voor het hoofd van een Schot, vooral in dat van een Schot, die moe is en hongerig; want men zegt, dat niets zoo vindingrijk is als de maag, die voldoening wil.
Het huis grenzend aan dat, waar hij even zijne ruste neemt, is de winkel van een bakker, die zijn brood op groote houten uitsteeksels, stoeptroggen genaamd, heeft uitgestald.
Hij neemt er een paar brooden af, en werpt tegelijk een paar zware zilveren munten door de kleine glasruiten heen, die, daar ze in lood gevat zijn, bij ’t breken een dubbel gekletter teweegbrengen. In woede vliegt de meester-bakker naar buiten, en schoon zijne schade eigenlijk vergoed is, terwijl ze werd gemaakt, ontziet hij zich niet, een misbaar aan te heffen, als werd hij van geheel zijn eigendom ontzet en beroofd, en zijn persoon zelfs aangevallen. Dit laatste schijnt kapitein Hemon Tiry toch niet van zins; althans hij grijpt hem bij den arm, en wil hem toespreken. maar alle buren zijn reeds, op des mans geschreeuw en zijner vrouws gegil toegeschoten, en hunne stemmen overschreeuwen die van den Schotsman; zelfs al hadden zij hem kunnen verstaan, ze hadden hem toch niet kunnen hooren. Gedienstigen hebben snel eene wacht gehaald; zij is samengesteld van Utrechtsche schutters, en versterkt door een korporaal met een paar Engelsche soldaten. De bakker geeft den Schotschen kapitein in hunne handen, en deze heeft het geluk, zijn nood, zijn verlangen en zijne misdaad aan één van dezen kenbaar te maken, en te worden verstaan. Hij stelt zich bij de schutters borg voor den gevangene, en de schutters zijn te veel van Engelsche gevoelens doorkneed om dien borg te mistrouwen; met een klein drinkgeld voor hunne moeite zijn ze tevreden, en de korporaal belast zich met de taak, kapitein Hemon tot gids te strekken. Deze is intusschen niet aan het eind van zijn lastige
