»Hoe heeft u dat mogelijk kunnen zijn, met eene krankzinnige te reizen, of…, is die toestand een mom, als de heer Wilkes onderstelt, die haar gansch niet onnoozel gelooft, en aan zware misdaden schuldig houdt?"
»Wie kan de mate der schuld berekenen, waar men zulk lijden ziet? Ik, heer! heb daaraan niet gedacht; tot ontkennen heb ik geen recht. Voorzeker weet ik alleen dit, dat zij niet wel bij haar verstand is, en op heel den reize nog geen zulk uur van helderheid heeft gehad, dat ik ondernemen durfde, haar aan te zetten van kleederen te verwisselen, of zelfs de vreemde verve, daarmede de fijne trekken van haar schoon gelaat overtogen zijn, weg te wisschen; iedere poging er toe, brengt haar tot zulke desperacie, dat haar jammerlijk weenen alléén genoeg zou geweest zijn, om niet meer aan te houden; ware ’t ook, dat men het met geweld van haar had kunnen verkrijgen, — dat twijfelachtig was, om de razernij, daartoe zij dan verviel, en die haar bovennatuurlijke krachten gaf. — ’t Was veel, zoo men haar tot het gebruik van eenige spijze kost bewegen, en nooit nam zij ietwes, dan zoo men haar toesprak met den naam en titel, dien zij zich zelve geeft, en dien zij zonder ophouden herhaalt, schoon ik bijwijlen twijfel, of die haar toekomt. Als gij gehoord hebt, uit zij zich in ’t Engelsch; maar ’t is kennelijk, dat die taal haar niet zoo eigen is als de Hollandsche tale, waarin zij veelmalen vele volzinnen aanéén zegt, die mij veeleer zouden doen denken dat zij Utrechtsche was, dan Engelsche geboren."
»Wij moeten trachten hier de klare waarheid uit te vinden; maar voorwaar, nichte! ik zie u aan met verwondering, vanwege de stoutheid en volharding, waarmede gij zulke lastige reisgenoote hebt bij u gehouden."
»Zou ik dan niet den moed der barmhartigheid hebben? Als men leed en lijden heeft doorleefd als ik, is daar geen last, dien men niet dragen zou, om dien van anderen te verlichten."
