en ter rechter tijd stilstaan, en zoo ik u raad schuldig ben, oordeel ik dat het van nu af reeds niet ten ontijde is…
— Mijn goede Meester schilder! uw raad heb ik niet van doen, uwe hulp, dat is wat anders… en ziehier wat ik vooreerst van u verlang. Uit een klein fluweelen taschje, dat naast hem op de rustbank lag, nam hij een prachtig horloge, en gaf het Honthorst, terwijl hij zeide: — Steek dit bij u, en morgen of overmorgen, als gij bij de Prinses zij om haar les te geven, haalt gij het uit en legt het bij u neder in plaats van het uwe! — Dat zou mij slecht baten, om mij het afloopen van ’t lesuur aan te wijzen, want het staat stil, sprak de schilder, na er een blik op geworpen te hebben.
— Daarvan is juist ook geene sprake, hernam René even glimlachend, — zijt gij met de Prinses ook soms onder vier oogen?
— Dat gebeurt uiterst zelden.
— Nu ’t is hetzelfde; Louise zal het horloge opmerken, in de handen nemen, bewonderen; misschien zelfs zullen hare kleine vingers spelend ietwat den wijzer verzetten, en het dus u teruggeven. Gij dan, breng het mij; dezelfde moeite zal ik u wellicht een paar maal moeten vergen en daarna…
— Ga niet verder, Ridder! kort en goed, die handel is mij verdacht, ik begeef mij daar niet in!
— Ge wilt dus dat ik mij tot een ander wende?
— Dat zou dan door omkooping moeten zijn; maar gij zult dat niet doen!
— Toch wel! of zoudt gij ’t mij beletten?
— Zeer zeker…
— Dus denkt gij op verraad?…
— Bylo! als gij peist op omkooping!
Omkooping en omkooping is twee mijn goede Heer! als men dat middel in ’t groote gebruikt, krijgt het ander aanzien en wordt het transactie… bij voorbeeld op deze wijze, — en met eene achtelooze beweging nam hij eene kleine portefeuille, en haalde er een toegevouwen papier uit, waaraan twee zegels gehecht waren: — ziehier bijvoorbeeld een credietbrief van zijne Eminentie den Kardinaal de Richelieu op een handelshuis te Amsterdam, kent gij het huis? gij kunt dan oordeelen
