kent. Elf oorlogsschepen! als ik die van de Staten aanvroeg, zou men meenen dat ik, als voormaals, eenige onderneming tegen Rochelle wilde steunen… of ten behoeve van mijn bondgenoot van Frankrijk eene invasie in Engeland bedoelde. Elf oorlogsschepen! het past den rang uwer Majesteit ze te eischen, het past mij zonder overweging toe te staan wat zij begeert, maar of ’t mijn Heeren de Staten zal passen te leveren… dat is een andere vraag, die ik in dezen liefst niet ter kamer zou willen brengen.
— Maar heeft Uwe Hoogheid als Admiraal dan niet de beschikking over de gansche zeemacht?
— Het is altijd moeielijk in eene Republiek als deze vast te stellen, waarover men niet en waarover men al beschikking heeft, zeide de Prins met zijn zonderling glimlachje; alleen is dit waar, dat ik Uwer Majesteit in overweging zou geven, of zij in de gegeven omstandigheden dien overtocht wel op zulke pompeuse en geruchtmakende wijze zoude doen.
— Dat zou in Holland afkeuring vinden, meent Uwe Hoogheid?
— Uwe Majesteit heeft, naar ik hope kunnen opmerken, dat men in Holland zich geenszins van uiterlijke plichtbewijzen mijdt jegens de Vorstelijke bezoekster… maar ’t is hier de vraag om in Engeland aan te komen, en Uwe Majesteit daar nog vreemd wezende en onbekend met den volksaard, kan zeer licht op die wijze moeielijkheid ondervinden; de Engelsche natie is ietwat in spanning, zegt men.
De Koningin ontstelde heftig.
— Ik begrijp, ik begrijp! stamelde zij. Spreek, Doorluchtige Heer! is u dat door den Koning vermeld?
— Blijf rustig, Mevrouw! en ontstel u niet, ik geve ’t slechts in overweging bij wijze van vriendenraad…
— Uwe Hoogheid meent, ik zou in stilte derwaarts dienen aan te landen?
— Dus zou IK handelen, in uw geval wezende.
Toen sprak Maria met eene zachte stem en op diepverslagen toon:
— Ik zorge… Uwe Hoogheid! kent zoo goed mijn geval als ware zij zelve er in; en overzeker wil ik den raad volgen…
