van zij tevergeefs trachtten de aanleiding of het doel te doorzien. Hun werd zelfs niet het flauwste lichtstraaltje gegund, en iedere poging om het op te vangen werd door de Koningin met zoo dreigende terugwijzing gestraft, en door d’Arcy met zooveel stoïcijnsche koelheid verijdeld, dat zij, hoewel inwendig gloeiend van naijver op den nieuwen gunsteling (als zij dachten), van de onderneming afzagen.
Toch had er even voor de komst van den Baron d’Arcy eene omstandigheid plaats gevonden, die men met deze komst in verband had kunnen brengen, zoo men onder de menigte avonturen en misdrijven, die er toenmaals aan ’t hof voorvielen, dit van bijzondere beteekenis had gerekend. De bouw van het Luxembourg was nog pas aangevangen, en de Koningin hield intusschen bij voorkeur haar verblijf te St. Germain-en-Laye. Eens op een vroegen ochtend, na eene groote hofpartij, vond men daar op het terras van ’t kasteel, juist onder de vensters van de vertrekken, door de Koningin en de hofdames bewoond, het lijk van een jong mensch, die blijkbaar door dolksteken was omgebracht. Hij droeg een masker; maar zelfs toen dat afgenomen was, had niemand hem herkend, noch uit zijne trekken kunnen opmaken tot welke familie hij behoorde; ook in zijne kleeding, hoewel die rijk en smaakvol was, vond men geene aanwijzing op dit punt; wapens op handschoenen, of een cijfer op den bandelier, waren vermeden; alleen vond men bij hem, behalve eene beurs en eenige onbeduidende sieraden, eene touwladder en een biljet dat hem tot eene samenkomst uitnoodigde, met eene aanwijzing, die hem voeren moest, òf in de vertrekken der Koningin, òf in die van Valentine d’Arcy; maar het biljet was niet van de hand der laatste, noch van eenige andere bekende dame; slechts werd er eene waarschuwing gegeven, ditmaal voorzichtiger te zijn, dan de laatste maal, daar de eer der dame door zijn gebrek aan bescheidenheid gevaar liep, en die waarschuwing werd aangedrongen door eene dreiging, dat ook zijn leven op het spel stond bij gebrek aan voorzorg; zeker was de waarschuwing toch veronachtzaamd, en was dit, hetzij eene straf van een beleedigd minnaar of gemaal, of eene wraakoefening van de dame zelve, om eenig onvoegzaam blootgeven van hunne relatie.
