TER HULPE RIDDER!
Is het eigenlijk wel noodig te zeggen, dat de kleine Siciliaansche Prins bij zijn tweegevecht met den Herculischen Spaanschen Matamore, overwinnaar bleef? Waarom zouden wij de novelle zijn aangevangen, zoo wij niets anders hadden te zeggen van onzen held dan het bovenstaande, en terstond daarop het relaas van zijn dood in een duel… maar opdat wij niet den schijn hebben van een ongeloofbaar sprookje op te dringen, zullen wij de reden zeggen van die overwinning. De Prins had zeker minder kracht in den arm dan zijne partij, maar hij had evenzeer de gewoonte van den degen te voeren, en meer vlugheid, meer behendigheid, meer fijne tact, die wel tegen ruwe kracht opwoog; daarbij had hij geen wrok noch veete in de ziel tegen zijne partij; hij was dus kalm, kon zijne stooten beter berekenen dan deze, en had geen ander doel dan zich te verweren, en zijn mededinger eene wonde toe te brengen, die hem voor eenigen tijd onschadelijk maakte. Don Antonio daarentegen haatte zijn Sosie met woedenden afkeer, deed zijne aanvallen met woeste drift, met wellustige wreedheid, met zenuwachtige ongelijkmatigheid, en had zich niets minder ten doel gesteld dan zijn dood, werkelijk zijn dood, en juist omdat hij te veel wilde, verkreeg hij het minst of liever verkreeg hij niets dan eene vreeselijke wonde in het aangezicht, van het rechteroog tot aan de linkerwang, den neus ingesloten, die hem door de pijn deed neerstorten, en die wel niet gevaarlijk was voor zijn leven, maar allergevaarlijkst voor de toekomst zijner veroveringen bij de schoonen van Madrid. Manriquez had geen letsel bekomen dan eene schramp over de linkerhand,
