meerdere onderzoeken, hij ging zijn leertijd eindigen in Italië. Of het zijn smaak zuiverder maakte, zijne manier verbeterde, weten wij niet, maar het maakte den kring zijner denkbeelden ruimer, het verrijkte zijne fantasie met nieuwe indrukken, het verhief hem boven de kleingeestigheden eener bekrompene nationaliteit. Bij het eindigen dier kunstreis vestigde hij zich voor altijd te Parijs, en gebruikte er de verkregene voordeelen zoo wel, dat goud en eere hem toestroomden bij iederen streek van zijn penseel, terwijl zijne onberispelijke zeden hoogachting afeischten voor zijn persoon, en zucht voor orde hem in ‘t bezit bracht eener onafhankelijke fortuin. Toch leefde hij niet als Van der Meulen en Le Brun, wie koninklijke gunst en hofambten meermalen binnen de zalen van Versailles riepen, en die hun huis inrichtten op den voet van Fransche pairs. Hij leefde stil en eenvoudig voor zich heen, en verborg als het ware zijn huiselijk leven voor het oog van de wereld, bepaalde zijn omgang ten minste tot een klein getal burgerlijke kunstvrienden, en zoo al een roode hiel zijne schilderkamer binnentrad, was die eere nooit uitgelokt door Mignard zelven, noch werd beantwoord op eene wuze, die tot nauwere gemeenschap leidde. Zoo kende men in de groote kringen van Versailles en Parijs niets van hem, dan zijne stukken, en dit was wellicht eene der oorzaken, waarom de hofgunst hem nog zoo weinig beschenen had, ondanks zijne vermaardheid; dat men zijne kunst slechts had ingeroepen ter opluistering van St. Cloud, en niet tot de prachtige ondernemingen te Versailles; dat hij nog slechts eenmaal was gebruikt ten dienste van het koninklijke huis en niet door Lodewijk zelven, maar door den Dauphin, die in eenige verwijdering leefde met zijn hoogen vader. Dat de koning hem wel tot de eere van den adelstand had opgeheven, maar evenwel niets deed om hem het voeren van den rang eens edelmans gemakkelijk te maken, dat tot hiertoe noch eereambten de werkzaamheid van zijn mannelijken leeftijd
