maken, en die haar, de ongelukkige, als met stroomen de smart en de zwaarmoedigheid in de ziel goot. Zij had slechts even vergelijkingen te maken tusschen zichzelve en hen, die zich daar bewogen; — tusschen hare eenzaamheid en hunne gezellige vreugde, hun reien van geestige jongelieden, van bevallige vrouwen, die in onbezorgde losheid dooreenwemelden, om elkander onder scherts en kout een tijd te korten, die haar zoo lang moest vallen, dien zij toch met al de uren, welke zij verschertsten, had willen verlengen, om meer werk af te doen, om een minder sober stuk brood te winnen, om een weinig meer slaap te kunnen nemen op sommige nachten; — tusschen de zorgelooze losheid, waarmede zij alleen om vermaak zich uitputteden tot vermoeidheid toe, en de bekommerde vlijt, waarmede zij den ganschen dag haar plaats niet had verlaten, tot de knieën haar verstijfd waren en de armen haar tintelden van vermoeidheid; — tusschen al die schitterende lichten, tusschen al die weelderige geuren daarbeneden, en tusschen de enkele vetkaars op hare tafel, welker walm haar verstikte, en bij wier flauw licht zij niet vermocht te werken, zonder pijnlijk oogvermoeien; — tusschen de frissche verkwikkingen, die dáár in overvloed werden aangeboden en met onverschilligheid genomen of afgewezen en tusschen de grage begeerte, waarmede zij zoo aanstonds haar karig afgemeten avondmaal zou tot zich nemen; — tusschen die jonge vrouwen daarbeneden, die schoon waren, of jong, of rijk; die men liefhad; die men aanbad; die men eerde; die men vleide, en tusschen haar, die daar alleen zat met haar werk. — o! Zoo zij vergelijkingen had willen maken… maar zij maakte die niet; zij wist dat alles zoo zeker buiten haar kring, buiten haar bereik, buiten hare hoop, dat het voor haar niet eens wensch kon zijn; en toch scheen de muziek smartelijke aandoeningen in haar op te wekken, en waarom ook niet? was er misschien niet een tijd geweest, dat ook zij had medegezweefd in de bonte reien van een dans; dat
