ligheid is verspreid, dat gansch geen onrecht doet aan de losse natuurlijkheid van hare handelingen en woorden. Opvoeding en gewoonte hebhen haar geleerd zich uit te drukken in de talen van de meeste Europeesche vreemdelingen, maar het liefst spreken ze onderling het Maltesisch—Arabisch, dat nog niet opgehouden heeft de volkstaal te zijn, en dat in welluidendheid en in kracht van uitdrukking herwint, wat het zeker in gekuischte beschaving mist. Maar nu te zeggen, waarin de schoonheid van Peppa zich onderscheidt van die van Magallon, of wie van haar de eerste rang toekomt — dit is ondoenlijk ook na de scherpste bespieding van haar gelaat, Tweelingzusters van geboorte — zijn zij het volmaakt in wezenstrekken, zijn zij elkander gelijk tot misleiding toe, in vorm, in gestalte, in stembuiging, in gang en gebaren, en zij hebben goed gevonden die gelijkheid nog te versterken door dezelfde keuze van kleederdracht. Beiden droegen de onella van licht Florentijnsche zijde, achterwaarts op het hoofd vastgehecht aan een stevig kapje van satijn en gouddraad, dat het blinkend zwart van het gescheiden haar te meer deed uitkomen. Beiden hadden het lijfje van kersenrood fluweel met keurig borduursel, en het lichtblauwe overkleed van een dun en Iuchtig weefsel; beiden verscholen niet, maar vertoonden de weelderig volle armen in mouwen van Venetiaansch zilvergaas, beiden speelden met waaiers van dezelfde kleur en grootte, maar Peppa alleen droeg ter onderscheiding een bouquet in haar kapsel, eene voorzorg zonder welke haar eigen vader, de waardige Paolo Paterno, zijne oudstgeborene niet had weten te onderscheiden van hare zuster. Gelijke opvoeding, gelijke lotgevallen, het gedurige samenzijn (ze waren tot hiertoe, tot op haar zestiende jaar, nooit een uur gescheiden geweest) moest natuurlijk dezelfde gelijkheid van zien, van opmerken, van gevoelen en van handelen teweegbrengen; dieper het peillood te werpen in haar hart en karakter vermogen wij voor dit oogenblik niet. Hare voedster zelve
