hoorde. toen geraakte hare vurige Zuidelijke verbeelding in eene verrukking en in eene opgewondenheid, waarvan zij de oorzaken niet konden raden, doch waarvan zij toch Julien als den bewerker herkenden en beminden. Deze om met zijn hart, zooals de Duitschers zouden zeggen, ins reine te komen, wenschte de gelegenheid om ieder der zusters afzonderlijk te leeren kennen, dan hoe was dit mogelijk daar zij zich nooit van elkander scheidden, en hare argeloosheid dien wensch van zijn kant noch vermoedde, noch had kunnen begrijpen. Reeds wanhoopte hij aan de vervulling er van, toen op zekeren avond, dat alles wat in het lazaret ademde, zich verkwikken kwam in de lauwe koelte van de schemering, en het dus meer dan gewoonlijk woelig was op het terras, bij meer dan gewone duisternis, hij onder eenig gedrang zich meester wist te maken van den. arm van eene der zusters, terwijl Paolo de andere voortleidde. Later verwisselde hij van gezellin op dezelfde wijze en als een tweede Don Juan, maar met minder schuldige bedoeling had hij tot haar gesproken van liefde, van herinnering, van aandenken en van wederzien! Van toen aan hadden ieder van de zusters voor zich zelve de bewustheid dat zij iets te verbergen had voor de andere. Ongelukkig voor den graaf, was dit gebeurd den avond. vóór hare bevrijding van de gezondheidskuur, den avond dus ook vóór hunne scheiding, want de arme jonge man moest nog eene gansche week in den pestkerker terugblijven met geheel zijne onzekerheid en met al zijne onvoldane wenschen. De goede Paterno was gelukkig, dat de boeien der zijnen geslaakt waren, want hij had opgemerkt, dat de gezondheid en de vroolijkheid zijner lievelingen geleden had onder het verblijf in het lazaret, hij vond ze den meesten tijd peinzende en de voedster, die haar vergezeld had ter oppassing, vertelde hem dat ze gansche uren samen waren zonder spreken! En dat twee jonge vrouwen; twee Maltezerinnen vooral! Van nu aan zou dat beter zijn, had de vader ge-
