den Kanselier zelven gekozen uit de lieden der Koningin. Slechts twee van hare eigene vrouwen bevonden zich daarbij, en ook de oude Sawers had zijne gevoelens zoo goed weten te verbergen, dat hij onder de gekozenen was opgenomen. Men naderde de noodlottige watertrappen; bij dien trap welke naar de traitor-gate (verraderspoort) leidde, deed men de sloep stil houden. De Graaf van Sussex bood der Vorstin de hand om haar in het uitstijgen behulpzaam te zijn. »Voer mij niet door deze poort, Mylord!” riep zij verontwaardigd, »Ik ben geene verraderes, en ik wil niet als zulk eene behandeld worden. Dat kan niet zijn met voorkennis der Koningin!”
»Onze bevelen zijn niet anders,” sprak Sussex droog weg.
»Wees zoo goed mij te volgen, Mylady, en vergun mij uwe Genade mijn mantel om te hangen, als eene beschutting tegen den kouden regen.”
»Gods Chr… , weg met dat vod!” hernam Elisabeth, ter wijl zij hem ruw op zijde stiet, »eene onschuldige hindert de regen van den hemel niet!”— Zij bleef onder elke omstandigheid de dochter van Hendrik Tudor! Zonder hulp steeg zij uit de bark, beklom de trappen zonder wankelen, en zeide, toen zij aan wal was gekomen, op plechtigen toon: »Hier landt eene onderdane der Koningin als gevangene, die zoo getrouw en zoo onschuldig is als de beste die dezen bodem betrad. ik verklaar hier voor God, dat ik van geen menschelijk wezen hulp verwacht, maar slechts bouwe op Hem alleen !” Niet zonder eenig ongeduld te laten blijken, sloeg zij de langwijlige en nietsbeduidende formaliteiten gade, bij het ontsluiten der poort en het in ontvangst nemen van haar persoon. Zij zag twee rijen hellebaardiers ter wederzijde geschaard en wilde weten wat dit beteekende.
»Het is gebruikelijk een gevangene van rang zoo te ontvangen,” werd haar geantwoord.
»Zendt hen mijnenthalve gerust weg; dat is eene eerbewijzing die mij niet vleit.”
Deze menschen betoonden haar zooveel bewondering en medelijden, dat zij des anderen daags uit hun dienst ontslagen werden.
Aan de eerste binnenplaats gekomen, zette zij zich op eene
