dat de kus, die ik op 't laatste van UE. ontving, zij geweest een kus om mij ter dood te leveren, gelijk die van Judas zijnen meester, maar heb liever UE. beloften en gemoed te kwijten met het behouden van zoodanig eenen dienaar, dan hetzelve te bewaren met moorddadigheid jegens UE. toezegging; en zend mij, bij deze bodinne[1], het woord der genezing of wel eener opwekking van den dood. Want ik zie niet dat er anders iets menschelijks magtig is om mijnen sterfdag te stuiten.
„Hierop zij de goddelijke rede UE. raadsvrouw, en de goedertieren God gunne UE. 't gebruiken van den geest der onderscheiding te zijner eer en onzer zaligheid. Dat wensch ik van heeler heeter harte; en, kussend wel ootmoedelijk UE. waarde hand, nijg mij met alle eerbiedenis op hope van vertroosting te haarwaarts, als UE.
P.C. Hooft”
II
Ik kondig eene nieuwe uitgaaf van Hooft's gedichten aan, en lig onder de aangename verpligting te doen uitkomen welke vruchten voor onze kennis de veeljarige studien gedragen heb ben, welke door den heer Leendertz aan deze tekst-editie, als zij verdient genoemd te worden, besteed zijn.
Welnu, mevrouw de weduwe Bartelotti, Suzanna's moeder, is dezelfde Leonore geweest aan welke Hooft in den geest die zangen rigtte, waaruit bij de eerste lezing veeleer de romaneske liefde eens twintigjarigen jongelings spreekt dan de rijpe genegenheid van een man in de volle kracht der jaren en bovendien door velerlei slagen geteisterd en beproefd:
Voor uw oog de zonne zwicht
Met haar blonde stralen,
Die gansch niet, in mijn gezigt,
Bij zijn glorie halen.
- ↑ Brengster van den brief. Bij hare komst, ter plaatste waar Mevr. Bartelotti tijdelijk verblijf gehouden had, vond zij deze reeds vertrokken.
