huiselijk leven, in de opvoeding van je kind. Alles in je jureert met onze Hollandse idees, van wat goed, welvoeglijk, fatsoenlijk is. Ik zeg het je niet boos, hoor Constance, ik zeg het je nu ook kalm, heel kalm. Dat is misschien het beste... Zoals je je kleedt... doet geen Hollandse vrouw van je leeftijd. Zoals je in huis niemand ziet dan een vriend van je man... wordt besproken. De opvoeding, die je je zoon geeft... vindt men al heel liberaal.
— Nog meer?
— Nog meer... Waarom ben je eigenlijk niet in Brussel gebleven? Dat vragen we ons allen af. Wij en al onze kennissen. Verleden sprak Bertha er nog over, dat je haar eenvoudig onmogelijk zou maken... als je er over dacht, je te pousseren en je te laten voorstellen aan het Hof... En ze beweerde beslist, dat ze je nooit zou vragen op een van haar officiële diners.
— Nog meer?
— Nog meer, nog meer... Wat wil je nog meer? 1k zeg het niet, om je onaangenaam te zijn. Constance: ik zeg het, omdat ik van je hou, en je verdere teleurstellingen wil besparen. Denk je, dat het voor Bertha en mij pleizierig is, als onze kennissen zó over onze familie praten, als ze tegenwoordig doen. En dat ze dat doen, is jouw schuld.
Constance's handen trilden, en om ze een houding te geven, vouwde zij de kanten op, die op tafel lagen.
— Is dat echte Brusselse? vroeg Adolfine, als argeloos.
— Ja...
— Waar haal je toch zoveel geld vandaan, Constance om aan die dingen te verdoen?
— Van mijn amants, zei Constance.
— Wat?? vroeg Adolfine verschrikt.
Constance lachte zenuwachtig.
— Van al mijn amants, zeg ik je.
— Ach kom, zeg toch niet zulke dingen, zelfs niet uit aardigheid. Ik dacht, dat die kant imitatie was.
— Ja maar, je hebt niets geen verstand van kant, heb je wel? antwoordde Constance doodkalm. En van brillanten ook niet? En helemaal, om je te kleden... daar heb je geen verstand van, wel> Ik vind soms, dat je er wat burgerlijk uitziet, Adolfine. Misschien is dat Hollands degelijk, maar ik vind het burgerlijk... En aan de andere kant moest je niet zulke prutsige schijnbaar elegante dingen kopen... En om je huis te arrangeren, daar heb je ook niet veel idee van, wel?... Als je enigszins mijn smaak begreep, zou ik je wel willen helpen om je salon te veranderen. Maar dan moest je eerst die horrible antimacassars en die stenen hondjes en aapjes wegdoen. Toe, doe dat toch eens. En een rustiger tapijt nemen... Met zo een diner, Adolfine, heb je daar geen moeite mee... Bertha doet die dingen meer als vrouw van de wereld, geloof ik, niet waar? Zo, komen
