komen... Waarom heb je het gedaan... Ik ontvang je zo gaarne altijd anders. Maar juist op een jour... als je risqueert... als je ontmoeten kon... die je dan ook ontmoet hebt: mevrouw Van Eilenburgh, de Van den Heuvel Steyns... waarom heb je het gedaan? Waarom heb je het gedaan...
— Dus ik ben onwaardig te verschijnen op de jour van mijn zuster?
— Ik bid je, Constance, begrijp mij niet verkeerd... Ik heb sympathie voor je,... je bent mijn zuster... We hebben zelfs eens gesproken...
Constance lachte luid.
— Eéns! zeide zij. Eéns...!
— Het leven is druk, Constance... Maar gaarne ontvang ik je altijd... Alleen... alleen...
— Alleen niet op je jour.
— Is het mijn schuld?
— Neen, het is mijn schuld.
— Mevrouw Van Eilenburgh... is een nicht van...
— Van De Staffelaer.
De naam werd voor het eerst tussen haar beiden genoemd.
— De Van den Heuvel Steyns zijn...
— Zijn vrienden.
— Maar Constance... dan begrijp je toch zelf...
— Ik heb het je Dinsdag gezegd, Bertha: ik laat mijn vijftien jaren gelden.
— Constance, dwing niet het onmogelijke.
— Wat is het onmogelijke?
— Denk niet alleen aan jezelf. Denk ook aan ons. Denk aan Van Naghel... Aan zijn positie. Je maakt hem onmogelijk, als je volstrekt wilt...
— Op je jours komen...
— Mijn God, Constance, wees niet boos. Het is onmogelijk.
— Wat?
— Dat je je...
— Dat ik wat?
— Dat je je pousseert... Toen mama ons acht maanden geleden sprak over je komst in Den Haag, toen heeft Van Naghel dadelijk gezegd, dat ons huis voor jou en je man open stond, maar dat je je niet moest pousseren.
— Dat was dus de voorwaarde?
— Geen voorwaarde, Constance... Het was een raad... In jouw belang...
— En in jouw belang.
— Soit. In het onze ook... Op mijn jours komen, juist door de positie, de relaties van mijn man... mensen: bloedverwanten, vrienden van De Staffelaer... Mensen, die juist je nooit hebben vergeven... wat je gedaan hebt... Wil je dat niet begrijpen, Constance, uit jezelf? Moet ik je dat verklaren?
