— Je sliep...
— Je had me wakker moeten maken...
Hij strekte de armen naar haar uit.
— Kind... kom eens hier.
Zij kwam nader, hij trok haar op zijn knieën.
— Wat is er, Gerrit.
— Kind... Lien... Ik geloof, dat ik heel... heel ziek ben.
— Je bent ziek geweest, Gerrit... Nu... nu word je beter...
— Zou je denken...
— O ja... o ja.
— Lien, ik geloof... dat ik... heel...heel ziek ben...
— Voel je je dan naar... Je hebt het koud... Kom beneden... We zullen het vuur opstoken.
— Neen... blijf... Zeg... Lien... mocht ik sterven... zou je dan...
— O, Gerrit, o Gerrit, neen!
— Stil, kind... mocht ik sterven... zou je dan vinden... na mijn dood...
— Gerrit, o Gerrit!
— Dat ik toch veel van je gehouden heb...
— Gerrit!
— Dat ik altijd lief voor je ben geweest... Dat ik je niet heb verwaarloosd...
— O, je zal niet sterven, Gerrit... Je wordt beter... en je bent altijd, altijd lief geweest...!
— Lien... en al onze kinderen..
— Gerrit!
— Zullen die niet vinden... dat als ik sterf... ik niet had mogen sterven... omdat ik hun vader had moeten blijven...
— Maar Gerrit... je zal niet sterven!
— Ik zou wel willen blijven leven, Lien... voor jou en voor de kinderen, kind. Maar ik vrees, dat ik héel ziek ben...
— Wil je de dokter, Gerrit...
— Neen, neen... Blijf nog zo stil, een ogenblik, op de knieën van je man... Lien... Gerdy is bang voor me geworden. Zeg, Lien... ben je ook bang voor je magere man...
— Gerrit, Gerrit, neen! Gerdy is niet hang... en ik — ik ben niet bang...
— Omhels me...
Zij omhelsde hem geheel in haar armen. Zij drukte, warmde hem tegen zich aan, terwijl ze zat op zijn knieën.
— Ik ben niet bang, Gerrit... Waarom zou ik bang voor je zijn geworden...! Omdat je ziek bent geweest — omdat je mager geworden bent...! Ben je dan niet altijd mijn man, van wie ik hou, van wie ik altijd gehouden heb? Zal ik niet voor je zorgen, tot je helemaal bent hersteld — tot je weer bent... flink... gezond... sterk... O Gerrit, al duurt het nog weken... al duurt het maanden... een jaar... Gerrit, wat is
