( 87 )
plantenetend wild niet alleen schuilplaats, maar ook voedsel en genoegzaam water vinden kon. Hier werd dan ook, ten tijde der Romeinen, aan diana of luna, de Jagt-Godin, een altaar gesticht, en van Lunae altare behield het dorp den naam van Lunteren. Zoo vinden wij den naam van luna nog overig in dien van Lunhorst, een aanzienlijk gebouw onder Didam gelegen, en het adelijke huis Lunenburg, on- der Neerlandbroek, doet er ons, even als het vorstendom van dien naam, aan denken. In de beteekenis van het Oud- Duitsche Luin voor leeuw is de afleiding gezochter. —
Zoo de schaamachtige godin diana nog eens weder de oude plaats harer vereering betrad, zij zou, gewoon om in eenzame bosschen zich te verschuilen, wegvlugten. Zóó veel lommer is hier geweken en de woningen zijn de schaduw- plekjes voor de ingezetenen geworden, wier voorvaderen slechts bergen kenden bedekt met heerlijke mastbosschen. Maar boersche eenvoudigheid schijnt hier met stedelijke gezellig- heid en orde vereenigd. Het bedroeft mij somwijlen, als ik een’ frisch groenen lindeboom en veelkleurige bloemen voor het huis van een’ landman zie staan, die zijne woning ver- weloos laat vervallen. Het is dan, als of de natuur den mensch verwijt: zie, ik toon mij voor u zoo schoon, waar- om wilt gij mij niet navolgen? Hier in Lunteren spilt de natuur hare welige groeikracht niet te vergeefs in de schoone boomen, die voor ieders woning prijken, onder welke de groene vensters der wel onderhoudende ‘ huizen sierlijk te voorschijn komen. Alis het dan ook stil op den weg, waar geen ledige voetganger rondloopt, het oog rust welgevallig op alles wat van orde, zindelijkheid, zorgvul- digheid en vlijt getuigenis draagt; want bij zulke goede hoedanigheden kan ook daar binnen slechts duurzame vrede huisvesten.
