[1]genaemt worden, blijkt aen Peter Martyr Anglerius, die niet alleen even oud is als Colonus; maer ſelf gemeinſaem met hem omging in Spanje) nu meer geſtijft wegens 't gevoelen van [2]een Nieuwe weereld ten weſten, deed opening hier af aen den Raed tot Genua. De voorſlag wierd dwaes gekeurt. Colonus afgeſlaegen vertrekt na [3]Portugal. Een geruime tijd onthield hy ſich binnen Liſſebon aen 't hof des koninx Alphonſus de vijfde; doch ſonder verrichting: alſoo d'ervaerene zee luiden zamentlijk voor beuſelingen hielden, te droomen van een Nieuwe Weereld. Terwijl dan vruchteloos vertoefd, vaerdigt Colonus ſijn broeder Bartholomæus af na d'Engelſche [4]koning Henrik de ſevende, in hoop om hem ſmaekelijk te maeken d'ontdekking des Nieuwen Weerelds. Doch in Engeland ook voor 't hoofd geſlaegen, [5]neemt de laetſte toevlucht tot 't Caſtiliaenſche hof. Te lichterkreeg Colonus gehoor, dewijl toenmaels Caſtilien zeeghaftig praelde over de Granaetenſer Mooren: ſulx de voorſpoed en aengegroeide magt prikkelden, om iets te waegon aen een gewigtige toe leg ter zee: de ſtaet konde 't wel lijden, ſchoon ſelfs de togt qualijk beſlaegde. Ook ſtond Colonus wel by d'hovelingen Alfonſus Mendotius en Alfonſus Quintavilia, die omtrend Ferdinand en Iſabella alles vermogten. Deſe bragten 't werk ſoo verre, dat Colonus met honderd en twintig ſoldaeten, behalven 't boots-volk, ingeſcheept in twee jagten en een pynas, op 's konings koſten, van Cadiz zeil ging, den vierden van oogſt-maend des jaers veertien honderd twee en negentig. Hy wend de ſtevens na de Canariſche eilanden, en van daer zuid-weſt aen. In drie en dartig dagen veranderde de wind geen ſtreek; maer 't ſcheeps-volk haer voorneemen. 't Was een gemeine klagt. Colonus ſtond ſchuldig aen aller dood. Zedert de Canariſche eilanden uit 't geſicht verlooren, hadden niet beſchouwt dan een geſtoorde lucht en zee. Men hardebolde vergeefs met 't onweder. Wie ſag een einde van de togt, lichtvaerdig begonnen,en vol allerlei gevaer? Pal ſtond Colonus tegen ſulk verwijt, ja tegen de dreigementen, om hem't leven te berooven, indien niet huiſwaerd keerde. Eindelijk quamen onderling over een: zy fouden 't noch drie dagen laten door-ſtaen, en als dan over ſtaeg ſmijten, byaldien binnen die tijd geen land ontdekten. Doch ten twee uuren des volgenden nachts vernam Colonus eenig ſchijnfel van vuur in de lucht, en met den morgenſtond een vermaekelijke kuſt aen boord. Met twaelf man te land geroeit, hakte een boom ten kruis: ſtak over na Cuba, alwaer de zee ſoo hol ſchoot, dat afwende, uit vrees voor blinde klippen. Eerlang verviel hy benoorden des eilands Haytin, welk [6]Hiſpaniola noemde. Hier geraekte 't groote ſchip op een blinde rotze,alwaer alle geſneuvelt ſouden zijn, byaldien niet de rotze een boven-vlakte had,en de twee overige jagten 't volk bergden. d'Inwoonders moeder-naekt, verſchrikt door 't beſchouwen deſer vreemdelingen, namen de vlucht na dichte boſſchaedjen. De Spanjaerden achterhaelden een vrouw: welke met Spaenſche wijn en lekkernyen wel onthaelt, en een aengetoogen wit hembd, te rugge na haer volk geſonden is. Weder-gekeert vertelt 't goed wedervaeren: waerom dan d'eilanders eerlang aen boord der Spanjaerden komen met ſchuitjens uit een hout uitgeholt: [7] zy verruilden goud tegen koraelen, ſtukken glas, meſſen, ſchellen en andere ſnuiftery. De koning Guaccanarillo gaf bewijs van byſondere toegenegendheid: hielp 't goed uit het gebleven ſchip op viſſchen: deed bericht, hoe ettelijke beeken, van hooge bergen nedergeſtort, onder't zand goud wentelden: onaengeſien by deſe eilanders een vreemde voorſegging lag; namentlijk, dat gebaerde mannen uit verre afgelegene geweſten haer goden ter aerde ſoude werpen en kinderen vermoorden. Voorts beduide Guaccanarillo, om wat oorſaek op der Spanjaerden aenkomſt de vlugtnam. De Canibalen ſtapten ſomtijds te land: ſleepten gevankelijk weg al wat grypen konden de jongens wierden gelubt, en even als kapoenen tot een vrolijke
